Maandag 18/11, 21.35 – Canvas

Een docu over Nacer Chadli: slaat de Rode Duivelsgekte zodanig toe dat we binnenkort bestookt worden met programma’s over elke speler? Vooralsnog niet. Maker Dieter Dedecker ontdekte met de familie achter de speler gewoon boeiende mensen met een dito verhaal. ‘Ik ben met Nacer in contact gekomen via mijn zoon, die instaat voor de Facebook- en Twitterprofielen van verschillende Rode Duivels, onder wie Chadli’, aldus Dedecker, cameraman met een lange staat van dienst bij programma’s als Histories, overLeven en Goudvis. ‘Toen hij daarvoor Nacer ging interviewen, bij moeder Chadli thuis, stelde ik voor het camerawerk te verzorgen. Nacers broers en zussen waren er ook en ik raakte meteen geïntrigeerd door de hele familie.’

Wat sprak jou in hen aan?

DIETER DEDECKER: Ik vond het frappant hoe ze onderling praten. Ieder heeft zijn eigen mening, verdedigt die met vuur, maar tegelijk zag ik een grote welwillendheid om naar elkaar te luisteren. Ik vroeg of ik hen mocht filmen en daar stond de familie heel erg voor open. Het vertrouwen was meteen gevestigd. Met de beelden die ik toen gefilmd heb, ben ik naar Canvas getrokken en ik kreeg groen licht om verder te werken. Dat was in de periode waarin Nacer voor het dilemma stond: spelen voor de Rode Duivels of voor het nationale elftal van Marokko. Voetbal vormde zo de achtergrond voor een verhaal over de familie.

Zoals we weten, koos Nacer voor de Duivels. En jij filmde de familie toen ze op televisie zijn eerste interland volgde. Een mooi moment?

DEDECKER: Zo heb ik het absoluut beleefd. Toen ik daar in de woonkamer achter mijn camera zat, voelde het alsof ik teruggeflitst werd naar het WK van 1986. Toen zaten we thuis met de hele familie met de Rode Duivels mee te leven vanuit de zetel, zelfs mijn allesbehalve voetbalminnende moeder. Ik vond de gelijkenissen zo frappant. Op die manier is mijn film een verhaal over integratie geworden. Geen politiek pamflet, want zo zitten de Chadli’s ook niet in elkaar.

Het zijn heel fiere mensen, niet?

DEDECKER: Jazeker, en daarbij kun je niet om mama Fatima heen. Samen met haar toenmalige echtgenoot heeft ze haar kinderen tot zelfstandige, voor zichzelf denkende mensen gemaakt, met respect voor de ander. Ze heeft ook vroeg in hun leven beslist weg te trekken uit de concentratiewijk waar ze destijds woonden en om haar kinderen naar het toen nog zeer uitgesproken katholiek onderwijs te sturen. Vandaag zijn ze opgegroeid tot een advocate, een jonge moeder die in de sociale sector werkt, een boekhouder, een buschauffeur en een profvoetballer in de Premier League dus. Mama Fatima is echt een leeuwin, op zich al een boeiende persoonlijkheid om een verhaal over integratie mee te vertellen. Want als daarover een documentaire gemaakt wordt, is dat toch altijd door de ogen van de man?

Jouw film breekt gelukkig ook met de Arabische muziekclichés die steevast de soundtrack vormen bij reportages over integratie. Hoe kwam je bij chanson en Django Reinhardt-achtige jazz uit?

DEDECKER: Dat laatste is een compliment voor de bevriende artiesten die ik daarvoor heb ingeschakeld. Het is de muziek waar Fatima van houdt en die dan ook tijdens de kinderjaren weerklonk ten huize Chadli. Valkuilen zoals clichématige muziek wilde ik absoluut vermijden. Ik hoop dat de film als een spiegel kan dienen waardoor de kijker zijn of haar beeld van integratie achteraf in vraag stelt.

HANS VAN GOETHEM