SOUND & FASHION. Fuck Art, Let’s Dance! Met ‘Serious Moonlight’ promoveerde David Bowie van glamrock-icoon tot superster.

David Bowie ***

SERIOUS MOONLIGHT

PARLOPHONE/EMI

1 januari 1981. De eighties gaan officieel van start, maar de kater na de seventies is bijzonder groot. Marc Bolan, Led Zeppelin en John Lennon zijn dood. Abba is gesplit, de Rolling Stones zijn de pedalen kwijt, en Queen, Rod Stewart en Elton John lijken alleen nog tot greatest hits in staat. De punk is uitgeraasd, de new wave slaat niet aan en Spandau Ballet werkt enkel op de lachspieren. Er zijn, met andere woorden, geen sterren meer, en dus ruikt David Bowie zijn kans. ‘Opgewekte muziek maken in plaats van duistere’, wordt zijn nieuwe credo. Twee jaar later is Let’s Dance een feit, en mag de Thin White Duke zich de eerste superster van de jaren 80 noemen.

The Serious World MoonlightTour, van 18 mei tot 8 december 1983, was de moeder aller stadiontournees. Vier continenten, 98 concerten en 2,5 miljoen fans en een sponsordeal met Levi’s – corporate rock was geboren, compleet met choreografie, videowalls en groteske podiumacts. Op deze dvd, met voornamelijk opnames van het concert op 12 december in Vancouver, zien we Bowie voetballen met een wereldbol en in een grote plastieken cocon kruipen voor Ashes To Ashes. Ook zijn kapsel is er één op stadionformaat: een waterstofperoxidevariatie op een permanent waar sindsdien – terecht – de doodstraf op staat.

Maar is Serious Moonlight uw 20 euro nu al dan niet waard? Als u fan bent van de eighties-Bowie: zeker, al was het maar voor de sublieme versies van Fashion en Let’s Dance, of voor de hilarische documentaire over de tournee door Azië. (Bowie in een limousine, na een optreden: ‘That was quite a reception wasn’t it? Ta-da-da-di-da!’) Als u daarentegen – zoals ondergetekende – meer gepakt bent van de seventies-Bowie, denkt u best twee keer na, want pareltjes als Station To Station en Breaking Glass vloeken hier geen klein beetje met Bowies kapsel.

Wouter Van Driessche