Met ‘Animalia’ lanceren de Lotterboys een blitzkrieg van jewelste op uw dansspieren. Zoek vooral géén dekking.

‘F unk sooths the soul’, funk verzacht de ziel. Het zijn de woorden van Paris The Black Fu – u misschien bekend van de Detroit Grand Pubas, maar straks wellicht vooral als zanger en podiumbeest bij The Lotterboys – en u vindt ze terug op hun debuutalbum Animalia, dat eerstdaags verschijnt op het Gentse Eskimo-label. Behalve Paris maken ook DJ Fetisch en Shapemod deel uit van dit gezelschap, twee oudgedienden uit de Berlijnse dance-scene die eerder de krachten bundelden bij Terranova. The Lotterboys presenteren een opzwepende mix van funk, disco, sexy house en zelfs een scheut heavy metal. Het album steekt in een gestileerd hoesje ontworpen door de legendarische Peter Saville, bekend van zijn grafisch werk voor Joy Division en New Order.

Fetisch: Saville ontwierp onder meer de beruchte speciale hoes voor Blue Monday van New Order. Die was zo duur om te maken dat hun platenfirma, Factory Records, bij ieder verkocht exemplaar dieper in de schulden zakte (lacht). Geen enkele platenbons zou het vandaag in zijn hoofd halen om zoiets toe te laten. Maar ja, in die tijd was het woord ‘underground’ nog geen lege doos. Toen ik 18 jaar oud was woonde ik in New York, ik heb de hele postpunkperiode meegemaakt. Er heerste toen een enorme persoonlijke en creatieve vrijheid in de stad, een klimaat van gezonde anarchie waar ik nogal nostalgisch over kan worden.

Was die sfeer vergelijkbaar met het artistieke klimaat dat vandaag in Berlijn heerst?

Fetisch: Niet helemaal. Berlijn heeft een intellectualistische, theoretische relatie met muziek. Het is pas sinds de komst van Canadese inwijkelingen zoals Peaches en Gonzales dat het allemaal niet meer zo serieus hoeft te zijn. Als je Berlijn op zijn best wil zien, moet je in Panoramabar zijn, een grote club aan de rand van de stad die bekendstaat om zijn hedonistische kijk op seks en muziek. Een nachtje feesten is er een aparte belevenis, geloof me.

Jullie album verschijnt op het Gentse Eskimo-label. Hoe kwamen jullie daar terecht?

Fetisch: Via-via. Het is een apart label, zonder één bepaalde formule maar met veel gevoel en respect voor muziek. Ik hou trouwens heel erg van Gent en Antwerpen, de sfeer daar doet me denken aan het Bristol van begin jaren 90, toen Portishead en Massive Attack vernieuwende dingen deden.

Wat betekent de naam Lotterboys eigenlijk?

Fetisch: Ken je het verhaal van Claus von Stauffenberg, die op 20 juli 1944 samen met een paar andere officieren een aanslag pleegde op Hitler? In Duitsland worden zij als ware helden van WOII gezien. Maar ik vroeg me af wat die Wehrmacht-soldaten gedurende die andere 11 jaar gedaan hebben toen Hitler aan de macht was! Zo stootte ik op de Lottern-beweging, jonge gasten die naar jazz luisterden en zich heel opzichtig kleedden. Ze hadden lak aan de nazi-ideologie en organiseerden clandestiene feesten waar ze dansten op muziek van Benny Goodman en Count Basie. Ze speelden hun platen op twee verschillende grammofoonspelers en hebben dus eigenlijk het moderne DJ’en uitgevonden (lacht). Hun positieve manier van rebellie spreekt mij meer aan dan die ene mislukte aanslag van enkele nazikopstukken.

Zit er ook rebellie in jullie muziek?

Fetisch: Ach, ik draai al zo lang mee in de zogenaamde dance-scene en ik zie hoe langer hoe meer amateurs die geen bal snappen van waar dansmuziek om draait. Pretentieuze navelstaarders als Tiefschwarz bijvoorbeeld. Ik vergelijk hun muziek met die typische Hollywood-blockbusters, tjokvol speciale effecten. Het werkt wel, maar het is zo leeg en zo klinisch. Paris, onze zanger, staat soms in een pamper op het podium alle grieten in het publiek te versieren. In Berlijn weten ze niet goed wat ze ervan moeten denken, maar ik vind het geweldig. We hebben dringend meer pampers nodig in de muziek!

Door Jonas Boel