Climax

Als relneef Gaspar Noé een feestje geeft en daarvoor een stel jonge, Franse dansers uitnodigt, weet je dat het niet lang zal duren vooraleer de boel ontspoort. Dat is precies wat gebeurt in Climax wanneer een van de invités lsd in de sangria gooit, waarna zowel de dansers als de kijkers willens nillens meegesleurd worden in een party from hell. Inhoudelijk heeft de film amper iets om het lijf, en wat summiere, geïmproviseerde praatjes over neuken, fuiven, relaties en dansen moeten voor een flinterdun dramatisch schaamlapje zorgen. Maar het lijf is lenig en kronkelt zich onvervaard de engste, door neonlicht verlichte krochten in, terwijl alle extatische choreografieën en vuige esbattementen met zwier, hedonistisch plezier, lange, handbewogen tracking shots en stemmige kleurenfilters in beeld worden gestanst door onder meer Noé’s vaste, Belgische camerakunstenaar Benoît Debie. Bovendien gebeurt dat op de pompende tonen van Cerrone, Giorgio Moroder, Daft Punk, M.A.R.R.S., Soft Cell en ander goed muzikaal volk, wat resulteert in een absorberende trip die je het zweet, de hormonen, de razernij en de psychoses haast fysiek doen voelen. Een feestje dat gaandeweg ongeveer even gezellig wordt als de verkrachtingsscène uit Irréversible, maar wél eentje dat u zich desondanks, of net daardoor, nog lang zult heugen.