Welke regisseurs debuteerden in 2000?
De film die Jennifer Lopez de cover bezorgde, was het debuut van Tarsem Singh, een Indiase videoregisseur die onder meer Losing My Religion van R.E.M. maakte. De nachtmerrieachtige beelden uit zijn debuut maakten tien jaar geleden indruk – onze man noemde The Cell zelfs ‘een van de meest imponerende films van het jaar’ – maar daarna taande zijn ster. Opvolger The Fall (2006) ging onopgemerkt voorbij, en hij werkt nu The Immortals af, een spektakelfilm over de Griekse goden in 3D.
Nog iemand die van de videoclipindustrie overkwam, is Joseph McGinty, kortweg McG, die in 2000 zijn eerste langspeelfilm afleverde: Charlie’s Angels. Dat die adaptatie van de gelijknamige tv-serie universeel afgekraakt werd, verhinderde McG niet om een sequel te maken – Full Throttle – en hij leende zijn hyperkinetische hand ook aan Terminator Salvation. McG is wellicht de enige die de zin ‘I’ll be back’ nog onheilspellender kan doen klinken dan Arnold Schwarzenegger.
Gelukkig kwam er in 2000 ook nog echt talent op de deur kloppen. Zoals Stephen Daldry, de Britse theatermaker die met Billy Elliot, over een jongetje dat ballet wil volgen, zijn eerste bioscoopfilm draaide. Daldry draaide daarna nog de Virginia Woolfverfilming The Hours en het Holocaustdrama The Reader, en werkt nu aan de adaptatie van Jonathan Safran Foers boek over de aanslagen van 11 september, Extremely Loud and Incredibly Close.
Alejandro González Iñárritu debuteerde in 2000 dan weer met Amores Perros (foto), een briljante film over de groezelige onderbuik van Mexico City. Amores Perros leverde Iñárritu meteen een Oscarnominatie voor beste buitenlandse film op, maar moest het afleggen tegen Crouching Tiger, Hidden Dragon van Ang Lee. Iñárritu maakte daarna nog 21 Grams en Babel, zijn nieuwste film Biutiful – over een crimineel die voor zijn dood zijn fouten wil rechtzetten en net als Amores Perros in het Spaans – komt volgend jaar uit.
Tot slot dook er in 2000 voor het eerst een naam op die tien jaar later nog steeds even moeilijk zou zijn om te onthouden: Apichatpong Weerasethakul. De Thaise regisseur kwam met zijn eerste bioscoopfilm naar buiten, Mysterious Object at Noon of Dokfa nai meuman. Die experimentele prent ging nog redelijk onopgemerkt voorbij, maar daarna ging het in stijgende lijn: Blissfully Yours (2002) werd bekroond in een nevensectie van het filmfestival van Cannes, Tropical Malady (2004) won er de prijs van de jury en enkele maanden geleden ging de regisseur met de Gouden Palm lopen voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives.
(S.W.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
