‘Het is mij niet om blote tepels te doen. Het is tijdloze schoonheid waar ik op uit ben.’

BUSCEMI SIXTIES-BLOOTBLADEN

‘Mensen die mijn werk volgen, zullen het al wel opgemerkt hebben: ik zet graag mooie vrouwen op mijn hoezen. Ik heb iets met portretfoto’s, liefst van al in zwart-wit. De beste beelden haal ik uit oude tijdschriften. Mijn voorkeur gaat uit naar de periode tussen het einde van de jaren 50 en het begin van de jaren 70, de hoogdagen van Brigitte Bardot. Het magazine waar ik vaak inspiratie uit puur, is Lui, een toonaangevend Frans blootblad, vergelijkbaar met Playboy of Menzo, waarin pin-ups als BB, Ursula Andress en Raquel Welch door obscure modefotografen vereeuwigd werden. Naast pikante foto’s stonden er ook van die typische mannenverhalen in over hifi en auto’s, zodat de venten tegen hun eega’s konden argumenteren dat ze het ‘voor de boeiende verhalen’ kochten. Waren die foto’s destijds misschien choquerend, vandaag komen ze heel braaf over. Ze zijn veel onschuldiger dan wat je nu in seksboekskes aantreft. Gestileerder ook, en net dat spreekt me er zo in aan. Het is mij niet om blote tepels te doen. Het gezicht, de uitstraling, de X-factor om het met Nina de Man te zeggen, dáár krijg ik het warm van.’

‘Het verzamelen van die bladen uit de sixties is een uit de hand gelopen hobby geworden sinds ik er professioneel munt uit sla. Omdat ik de enige artiest in de Benelux ben die dat soort beelden gebruikt, zijn die meisjesportretten hét handelsmerk van Buscemi geworden. Visueel spiegel ik me aan de labels Les Disques du Crépuscule en Crammed, die mijn jeugd in de eighties kleurden. Crépuscule-ontwerper Benoit Hennebert zag platenhoezen als kunstwerken. Soms werd een volledige krant in het artwork verwerkt. Het was de punktijd, hè. Er werd wild geëxperimenteerd met uitvergrote foto’s en uit de band springende typografie. Elke muziekfreak maakte z’n eigen gestencilde, met collagetechniek vormgegeven fanzine. Die grafische explosie stak mij aan. Ik compileerde cassettes en ontwierp daar zelf hoesjes voor. In mijn jeugdig enthousiasme besloot ik zelfs fotografie te volgen, een studie die ik maar één jaar heb volgehouden. We kregen zoveel opdrachten dat ik op de duur de motivatie niet meer kon opbrengen. Ik hád al een diploma, van toegepaste communicatie, het was genoeg geweest. De aandacht voor karaktervol artwork is echter gebleven, al behoor ik tot de absolute minderheid die zich daar nog om bekommert. Geef toe, de hoezen van vroeger spraken veel meer tot de verbeelding. Ook wat films betreft, neigt mijn smaak naar het verleden. Dark Passage met Lauren Bacall en Humphrey Bogart, The Marx Brothers: just can’t get enough. Mijn all-time favourites zijn Laurel & Hardy, niet alleen omdat het de koningen van de slapstick waren, maar ook omdat ze met hun dialogen hun tijd ver vooruit waren.’

‘Vind je het raar dat een moderne danceproducer als ik zo retro-georiënteerd is? In mijn muziek vang je toch ook echo’s op van de kitschgeluiden van Barry White en de bossanova uit de sixties? Ik grijp daar niet naar terug omdat het oud is, het is tijdloze schoonheid waar ik op uit ben. Als mensen denken dat op mijn album Camino Real een hedendaagse vrouw staat, ben ik in mijn opzet geslaagd – die foto dateert namelijk van 40 jaar geleden. Ze komt uit Weltaustellung der Fotografie, een boek dat ik voor één euro op een rommelmarkt op de kop wist te tikken. Als ik er de tijd voor heb, ga ik overal waar ik kom langs vlooienmarktjes en tweedehandsshops. Soms krijg ik een gouden tip van Jan De Smet van De Nieuwe Snaar, hij heeft een muurkast vol magazines à la Lui. Zo fanatiek als Jan ben ik lang niet. Ik spring absoluut niet zorgzaam met mijn verzameling om, ik laat die bladen overal in huis rondslingeren. Veel geld geef ik er trouwens niet aan uit. Boven de vijf euro ga ik nooit. Hoe zeldzaam die oude tijdschriften ook mogen zijn, veel zijn ze niet waard. Weinigen tonen er belangstelling voor. Buiten zonderlingen als ik zijn het enkel mensen die in de grafische sector actief zijn die gek genoeg zijn om op zo’n prul te jagen.’

Buscemi is het alter ego van deejay, producer en remixer Dirk SwartenbroekX. Zijn nieuwe single ‘Jazz Jumper’ is nu uit.