Zondag 8/01, 14.05 – één. David Lean, GB 1945.
Toen David Lean Brief Encounter draaide, was hij helemaal nog niet de ‘laatste echte reus van de Britse filmindustrie’ achter de epische superproducties als The Bridge on the River Kwai, Lawrence of Arabia en A Passage to India. Dit romantische monument was pas de vierde van zijn zeventien films – telkens met Noël Coward als producent en scenarist – maar het blijft een van de mooiste over de typische Britse stiff upper lip. Fijn detail: prinses Diana was een fan.
Het intieme liefdesdrama komt op gang dankzij een simpel korreltje steenkool dat de getrouwde dokter Alex uit het oog plukt van Laura, een doodgewone en gerespecteerde huisvrouw. De twee ontmoeten elkaar toevallig in het stationsbuffet van Milford Junction, waar ze allebei op hun trein wachten en beginnen zo aan een liefdesrite. Ze spreken af om elkaar elke donderdag te ontmoeten om samen thee te drinken, te lunchen of naar de bioscoop te gaan voor een film als Flames of Passion. Op zich is er niets verkeerds aan deze onschuldige uitstapjes – zoals Laura het zelf zegt: ‘ We’re adults, after all.’ – maar ze krijgen het alsmaar moeilijker om niet aan hun passie toe te geven. Na zes weken komt Laura tot het besef dat ze Alex niet meer kan ontmoeten: ze kan niet leven met het schuldgevoel tegenover haar man en kinderen.
Celia Johnson en Trevor Howard zijn memorabel als de gefrustreerde, maar nobele geliefden. Het door Robert Krasker in contrastrijk zwart-wit gefotografeerde Brief Encounter heeft echter meer te bieden dan buitengewone vertolkingen. Ook Rachmaninovs Piano Concerto No. 2, de opmerkelijke flashbackstructuur en Laura’s innerlijke biecht kleuren dit klassieke Britse meesterwerk. De scènes in het stationsbuffet zorgen dan weer voor komische verluchting, terwijl de écht trillende ontroering komt van de magische manier waarop Lean actrice Celia Johnson filmt.
Het slot van dit in Cannes als beste film gelauwerde liefdesverhaal is er één om in te lijsten: het ontredderde gezicht van Laura, helemaal alleen op het verlaten platform, dat opgelicht wordt door de voorbijrazende stoomlocomotief Flying Scotsman. De plicht haalt het uiteindelijk van de hartstocht. De verlangens en angsten werden zelden zo prangend en geloofwaardig gevat als in dit melodrama. Op geen enkel moment geeft het een ouderwets kuise indruk, ook al duiken de twee minnaars nooit met elkaar in bed.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
