Breaking Bad-spin-off Better Call Saul is geen teleurstelling, integendeel, het lijkt een waardige opvolger te worden.
Toen bekend raakte dat er plannen waren om een spin-off van Breaking Bad te maken, leek dat een typische managementbeslissing. Voor tv-zender AMC was de bejubelde serie een goudmijn, een reeks die bedolven werd onder de lof en de prijzen maar tegelijk ook, zeker naar het einde toe, een groot publiek bereikte. Daarmee bekleedde Breaking Bad een unieke plek in de AMC-stal, tussen The Walking Dead (een blockbuster, maar weinig bekroond) en Mad Men (een Emmymagneet maar weinig bekeken) in.
Na vijf seizoenen was Walter Whites transformatie van brave huisvader tot Scarface echter voltooid, dus leek een spin-off een poging om het succes uit te melken. Zeker aangezien de nieuwe reeks zou draaien om advocaat Saul Goodman – weliswaar een leuk personage maar toch vooral iemand die opviel als sparring partner van Walter – én dat het een sitcom zou worden, een genre dat toch meer op maat is gesneden van het grote publiek. Van dat laatste zijn de makers weliswaar snel afgestapt, want Better Call Saul is net zoals de moederreeks een drama doorspekt met de nodige (zwarte) humor.
Better Call Saul duikt in het verleden van meester Goodman, en toont hoe hij jaren voor hij Walter White leerde kennen probeerde rond te komen. Het grote geld is nog een verre droom, hij moet vooral kleine misdadigers verdedigen en allerlei louche handeltjes opzetten om brood op de plank te krijgen. Zo raakt hij in contact met de onderwereld van Albuquerque (waar zich onder meer Tuco, bekend uit Breaking Bad, bevindt) en zinkt hij dieper en dieper weg. Sauls traject in Better Call Saul lijkt na drie afleveringen dus al een afspiegeling te worden van die van Walter White, van het licht naar de duisternis.
Saul heeft nog meer gemeen met Walter. Hij is ook een man die rotsvast gelooft in zijn eigen overtuigingskracht, in zijn talent om mensen met woorden te betoveren. Net zoals Walter vijf seizoenen lang zijn wandaden probeerde te vergoelijken tegenover zichzelf en iedereen om hem heen, zo is Saul in Better Call Saul constant bezig te argumenteren, anderen te bepraten, te bewerken. En net dat maakt deze reeks zo goed: hoe visueel verbluffend Breaking Bad vaak was, het waren de dialogen en vooral de monologen van Walter ‘I am the one who knocks’ White die de serie zoveel memorabele momenten gaf.
Better Call Saul heeft de look van Breaking Bad overgenomen (de close-ups, het opvallende kleurgebruik, de vreemde camerastandpunten), maar gelukkig ook een groot deel van het schrijversteam. Dat is nergens duidelijker dan op het einde van tweede aflevering, als een plannetje van Saul helemaal verkeerd afloopt en hij Tuco ervan moet overtuigen om zijn twee kompanen niet te vermoorden, maar ‘slechts’ hun benen te breken. Het is een lange, broeierige scène (in de woestijn, natuurlijk) die niet had misstaan in Breaking Bad, en waarbij je meteen weet: het komt misschien niet goed met het hoofdpersonage, maar met de serie waaraan hij zijn naam heeft gegeven zit het wel snor.
BETTER CALL SAUL ****
Elke dinsdag een nieuwe aflevering op Netflix
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
