Een jour de gloire zult u aan Marseille niet beleven, maar de eerste Franstalige dramaserie van Netflix is ook niet zo rampzalig als aanvankelijk werd verkondigd.
‘Het enige wat je er met zekerheid over kunt zeggen, is dat het een lijdensweg is om dit te bekijken.’ Neen, in Frankrijk was de kritiek niet mals voor Marseille, de allereerste Franstalige productie van Netflix. De politieke dramareeks moest het streamingbedrijf definitief op de kaart zetten bij onze zuiderburen, maar de ‘Franse House of Cards‘ – geschreven door de scenarist van de minireeks Carlos!, met Gérard Depardieu in de hoofdrol – werd eind april op hoongelach onthaald. Le Monde noemde de serie in haar recensie zelfs ronduit een ‘koeienstront’ en Télerama sprak van de ‘eerste flop’ van Netflix.
De hooggespannen verwachtingen werden door die striemende kritiek wat getemperd, maar eigenlijk valt Marseille best mee. Vanwege de link met Netflix lag de verwijzing naar House of Cards natuurlijk voor de hand, maar eigenlijk leunt de serie veel dichter aan bij Boss, de politieke dramaserie over de burgemeester van Chicago die hier een paar jaar geleden te zien was. Net zoals Tom Kane (Kelsey Grammer) in Boss zijn beginnende dementie moest verbergen voor de buitenwereld om de touwtjes in handen te houden, moet Robert Taro (Depardieu) zijn wankele gezondheid opkrikken met cocaïne om de machtsspelletjes in de stad waar hij al twintig jaar de scepter zwaait aan te kunnen. Het verschil is dat Kane een meedogenloze man was die de maffia inschakelde om zijn vuile zaakjes te regelen, terwijl Taro in se redelijk koosjer is en het net zijn politieke opponent is die in bed duikt met allerlei onderwereldfiguren om de burgemeesterssjerp te bemachtigen.
Het resultaat is een nogal voorspelbare cocktail van politieke machtsspelletjes en gewelddadige afrekeningen, en met veel louche figuren die zich ophouden in zowel de chique villa’s als de broeierige achterbuurten van Marseille. Een meesterwerk is Marseille dus zeker niet: het verhaal is soms nogal ongeloofwaardig, de dialogen swingen niet en de makers moeten veel te vaak hun toevlucht nemen tot redelijk potsierlijke seksscènes om aandacht af te dwingen. Bovendien zijn de acteurs niet altijd even sterk – het gerucht dat Depardieu te lui was om zijn tekst uit het hoofd te leren en daarom zijn dialogen via een oortje ingefluisterd kreeg, lijkt op sommige momenten ook te kloppen.
Het zou overdreven zijn om te zeggen dat dit het ergste is wat je op een doordeweekse avond kunt bekijken. Er zit genoeg vaart in Marseille om u over de ergste ergernissen heen te helpen; als Depardieu er zin in heeft, staat hij er ook echt, en de Zuid-Franse stad blijft een geweldig decor voor een reeks als deze. Geen must, maar Depardieu heeft de afgelopen jaren véél slechtere dingen gedaan.
MARSEILLE ***
Nu te zien op Netflix.
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
