ANOTHER B-SIDE OF BOB DYLAN – Op de achtste editie van zijn ‘Bootleg Series’ bloemleest Nonkel Bawb uit zijn parallelle oeuvrevan de voorbije twintig jaar.

Tell Tale Signs: The Bootleg Series Vol. 8 – roots Columbia

Noem ons herhaaldelijk Ignace Crombé en verplicht ons om elke weekdag naar LouisLouise te kijken, maar nóg gaan we er niet van af: Neil Young, Tom Waits en Bob Dylan vormen samen de Heilige Drievuldigheid van de Amerikaanse songschrijverij, en behoudens een fameuze inhaalbeweging van Jon Bon Jovi zullen ze dat nog een tijdje blijven ook.

Waarom wij daar zo zeker van zijn? Omdat geen enkele muzikale drieschaar ooit zo’n ontzagwekkend oeuvre bij elkaar heeft geschreven en nog genoeg ándere songs overhoudt om desgewenst de carrières van een dozijn mindere goden te onderhouden. Neil Young haalt af en toe zo’n eerder onuitgegeven parel van onder het stof en heeft naar verluidt nog een paar kluizen van dat lekkers op reserve. Tom Waits verzamelde liefst 56 van zijn verweesde of toch stiefmoederlijk behandelde songs twee jaar geleden op Orphans. En Bob Dylan gunt zijn fans sinds 1991 al acht platen lang een blik in zijn muzikale laboratorium. Uit die zogenaamde Bootleg Series blijkt niet alleen dat nonkel Bawb genoeg materiaal op overschot heeft om er een parallelle carrière op na te houden, maar ook en vooral dat sommige van zijn beste songs – Farewell Angelina! Blind Willie McTell! When I Got Troubles! – nooit op de platen zijn beland waarvoor ze bedoeld waren.

Tell Tale Signs, de achtste aflevering van ’s mans Bootleg Series, omspant ruwweg de periode tussen Oh Mercy uit 1989 en Modern Times uit 2006 en verzamelt zomaar even 27 tracks die de voorbije twintig jaar domweg van een of andere plaat zijn getuimeld of eerder alleen in een vermomde versie te horen waren. Verbluffend om vast te stellen dat enkele songs op het door Daniel Lanois nogal atmosferisch geproducete Oh Mercy, zoals Born In Time, Everything Is Broken en Most of the Time, in hun demoversie niet hadden misstaan in het sepiakleurige, aan de jaren 40 en 50 refererende universum dat Dylan op zijn laatste paar platen heeft gecreëerd. Ook heel erg de moeite: liveversies van klassiekers als High Water, Ring Them Bells en Cocaine Blues waarop voor een keer niét de freewheelin’ Bob Dylan te horen valt die we van zijn jaarlijkse passages in Vorst Nationaal kennen, maar die opvallend dicht bij de albumversies blijven.

Helemáál flabbergasted waren wij dan weer van de songs die in nog geen enkele vorm het daglicht hebben gezien. Op de nauwelijks herkenbare traditional Red River Shore doet Zijne Nasaliteit iets geniaals met een slome gitaarlick en een accordeon. Het van Jimmie Rodgers geleende Miss The Mississippi, uit Dylans nooit eerder vrijgegeven studiosessie met David Bromberg in 1992, is een drie minuten durend pleidooi voor de onmiddellijke release van de héle Bromberg Sessions. En dat Marchin’ To The City en Dreamin’ Of You de uiteindelijke tracklist van Time Out of Mind niet hebben gehaald, is zo wraakroepend dat wij hier al een hele week met schorre stem ‘WRAAK!’ staan te roepen.

Dus als u ons nu wil excuseren: de dokter gebaart dat het tijd is voor onze volgende Xanax.

DOWNLOAD

Marchin’ To The City

Dreamin’ Of You

Miss The Mississippi

Vincent Byloo