De nieuwe Netflix-reeks Bloodline toont dat het beste van het genre ‘drama’s over familie met duistere geheimen’ er wat af is.
‘Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier’, aldus de beroemde openingszin van Leo Tolstojs Anna Karenina. Maar als de Russische schrijver vandaag had geleefd en veel televisie had gekeken, dan had hij 1) wellicht nooit zulke dikke boeken kunnen schrijven en 2) die openingszin misschien een beetje genuanceerd. Op tv heeft het familiedrama de afgelopen jaren een hoge vlucht genomen en onderhand zijn de verhalen een beetje onderling inwisselbaar geworden. Meestal draait alles om een familie uit de hogere sociale klasse waarvan de leden een of ander duister geheim uit het verleden met zich meedragen dat alle onderlinge verhoudingen onder druk zet.
De recentste vrucht aan de familieboom is Bloodline, een nieuwe titel in de almaar uitdeinende Netflix-bibliotheek. Hier is het gezin in kwestie de Rayburns, een ouder koppel dat een klein hotelletje in het zonovergoten Florida runt en hun drie volwassen kinderen, die allemaal in de buurt wonen met hun partners en kinderen. Er is echter nog een vierde kind, Danny, het zwarte schaap van de familie. Wanneer die in het begin van de reeks opduikt tijdens een groot feest, worden oude wonden opengereten en begint het cleane imago van de Rayburns langzaam uiteen te vallen.
Het sleutelwoord hier is ‘langzaam’, want de eerste afleveringen worden vooral gebruikt om de verschillende personages neer te zetten en aan sfeerschepping te doen. Af en toe wordt in de gesprekken wel gehint naar het donkere verleden van de Rayburns en op een nog duisterder toekomst, waarin het met Danny niet al te goed schijnt af te lopen. Bloodline is namelijk van de makers van Damages, en net zoals in die advocatenserie laten de scenaristen middels flashforwards zien dat er wellicht erge dingen staan te gebeuren.
Het zou evenwel kunnen dat de aandacht van de meeste kijkers al danig verslapt is tegen dat die climax er komt, want Bloodline is niet alleen traag, maar komt ook redelijk clichématig over. De personages met verborgen donkere trekken, de voortdurende verwijzingen naar onderliggende drama’s, het contrast tussen de duistere familiegeheimen en de zonnige setting: het is allemaal al eens eerder gedaan. Het enige wat de reeks van de anonimiteit redt, zijn de acteurs, met voorop Sissy Spacek als mater familias en Kyle Chandler (alias coach Eric Taylor uit Friday Night Lights) als de perfecte zoon John, wiens gouden randje heel scherpe kantjes heeft. Maar ook zij kunnen niet verhinderen dat Bloodline in de overdaad aan series van vandaag niet meer dan een plek in het peloton heeft.
BLOODLINE **
SEIZOEN 1
Nu te zien op Netflix
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
