HIER KOMT DE STORM. JONG BRITS GEWELD MAAKT CD DIE VOORBIJRAAST EN JE VERDWAASD ACHTERLAAT.

SILENT ALARM

(WICHITA/V2)

IN CONCERT: 7/3 BOTANIQUE, BRUSSEL.

Bloc Party ****

De danslustige masochisten onder ons beleven gouden tijden. Nauwelijks bekomen van de uppercut van The Chemical Brothers en de kopstoot van LCD Soundsystem, belandt de elleboog van Bloc Party tussen onze ribben. Door de springerige, en daardoor met Matinee verwante single Banquet, werd Bloc Party al tot in den treure vergeleken met Franz Ferdinand. Maar hebben de Schotten ook bijzonder veel gepikt van The Strokes – tot de galmproductie toe – dan beschikken ze wel degelijk over een heel eigen geluid.

Net als LCD Soundsystem comprimeert Bloc Party de rockgeschiedenis tot een compacte bom, maar in tegenstelling tot James Murphy trekt de groep rond Kele Okereke voluit de kaart van de gitaren. Een drumcomputer heeft het gezelschap niet nodig: Matt Tong is een fenomenale roffelaar, die een organische variant biedt op de complexe ritmes van DJ Shadow. Zijn mokerslagen en de staccato-bas van Gordon Moakes geven Helicopter, She’s Hearing Voices en Luno een beklemmende gejaagdheid. Price Of Gasoline, dreigend in de beste new wavetraditie, loopt in een militaire tred. De funky gitaren stralen een curieuze dualiteit uit: ze priemen hard, maar draaien intussen vrolijke pirouettes. Het is ons een raadsel waarom deze muziek door sommige ‘kenners’ artrock werd gedoopt. Dit is net pure, spontane pop met een flow, zoals je die op goeie hiphopalbums treft.

Silent Alarm heeft iets van een heerlijk geurende, krokante lekkernij waarin je zonder aarzelen en met véél appetijt je tanden zet. In The Pioneers brandt de passie van de jonge U2. Okereke ademt dan wel de Britishness en de branie van John Lydon en Damon Albarn, in zijn teksten toont hij zich opvallend kwetsbaar. In This Modern Love hoor je zijn hart breken. So Here We Are (The Cure op hun treurigst) en Blue Light (de subtiliteit van The Smiths) zijn eveneens contemplatief, al zorgt Tong zelfs op die momenten voor de nodige dynamiek. Hoe vaak de ogen van deze cd ook vuur schieten, hij sluit af met de ambienttrip Compliments. Op zo’n emotionele, contrastrijke plaat kunnen we niet anders dan smoor worden. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck