Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van Peter Vermeersch, het hoofd en de klarinet van Flat Earth Society (FES), dat zijn 13-jarig jubileum viert met 13 concerten en de nieuwe cd 13, met 13 stukken, uiteraard.

PETER VERMEERSCH: Jazz? Van die strohoedjesdixieland? Nee, dat was niet zo tof voor een zestienjarige uit Waregem. Maar plots Sonny Rollins Softly, As in a Morning Sunrise horen spelen, dát was een revelatie. Zo totaal anders dan alles wat ik tot dan toe kende. Ik wist dat een saxofoon in feite een stuk koper is, maar die van Rollins klonk als ademend fluweel. Hij staat daar ook niet te tonen hoe goed hij wel is, maar vertelt een verhaal. De hele sfeer van die liveopname van dat trio is trouwens fantastisch. Alsof je er zelf bij bent.

Jullie jubileum: in de beste FES-traditie is 13 jaar een wel erg gekke keuze.

VERMEERSCH: Aan formats en gewoontes hebben wij doorgaans geen boodschap.

Grappig gevolg is wel dat jullie jongste cd dezelfde titel meekreeg als de nieuwe van Black Sabbath, die er staat aan te komen.

VERMEERSCH: Je meent het?! (lacht) Je zou van minder paranoid worden. Maar kom, we gaan die kerels voorlopig geen proces aandoen.

De bijbehorende muziek is ook geen nostalgische terugblik op de afgelopen jaren, maar een flitsende momentopname.

VERMEERSCH: Met het tempo waaraan wij nieuwe muziek schrijven, zouden we elk jaar een viertal nieuwe cd’s moeten kunnen opnemen. Voor je het weet, kunnen we tot ons volgende jubileum verder zonder dat we nog een noot op papier moeten zetten.

Je hebt FES ooit vergeleken met een groep spelende kinderen. Dertien is dan normaal gesproken de leeftijd waarop de puberteit begint.

VERMEERSCH: Waarop bij de knapen de hormonen beginnen te werken? (lacht) Het is toch opmerkelijk dat we het nu al zo lang met elkaar uitzingen. We zijn kompanen die samen zijn opgegroeid. Ik denk niet dat je nu in dit ensemble om het even wie ongemerkt of ongestraft zou kunnen vervangen. Het zijn vijftien bijzondere muzikanten met een zeer verscheiden achtergrond. Het is voor mij ondertussen ook een tweede natuur geworden om voor deze figuren te schrijven. Tegen zo’n bende individualisten kun je als componist niet zeggen: ‘Dit is jullie harnas, kruip er maar in.’ Dus wanneer ik bijvoorbeeld iets wil schrijven voor saxofoon, dan denk ik aan hoe Michel Mast speelt. Dat geeft me inspiratie.

Dat is niet Rollins, dat is Ellington!

VERMEERSCH: Ja, dat was een tweede plaat die ik wilde noemen, maar ja, formats…

FREDERIK GOOSSENS