Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: accordeonist Richard Galliano, die op 2 november hulde brengt aan Nino Rota in Flagey.

RICHARD GALLIANO:Jordu van Clifford Brown, ongetwijfeld. Het nummer stond in een verkorte versie op een compilatiealbum dat ik toevallig uit de rekken van een platenzaak in Cannes had gehaald. Ik herinner me nog levendig dat ik daar in zo’n piepkleine luistercabine als aan de grond genageld stond. Een echte schok! Sindsdien ben ik verliefd op jazz. Ik heb die hele trompetsolo van Brown uitgeschreven en leren naspelen. Een van de weinige keren dat ik dat gedaan heb, trouwens. Ik begreep al heel snel dat het veel belangrijker – én moeilijker – is om je eigen stem te vinden. Maar tot op vandaag blijft Clifford Brown mijn richtpunt.

Kende je ook andere jazzaccordeonisten?

GALLIANO: Mijn vader speelde accordeon. Ik was van huis uit al min of meer vertrouwd met accordeonisten die ook jazzy durfden te spelen: de Amerikaan Art Van Damme, of Johnny Meijer uit Nederland en de Belg Gus Viseur, die Franse musette met bebop vermengde en zich geregeld door Django Reinhardt liet begeleiden. Wist je trouwens dat je zelfs bij Duke Ellington al accordeon kunt horen? Luister eens naar Accordion Joe, een opname uit 1930.

Jazz is maar een van de vele muziekjes die deel uitmaken van je vocabularium: op je laatste cd speel je Vivaldi.

GALLIANO: Onderscheid maken tussen genres, dat doen critici en platenverkopers. Zoiets noem ik racisme. Wie zich zo nodig als ‘jazzmuzikant’ pur sang wil profileren, is volgens mij eenvoudigweg een slechte muzikant. Ik hou liever mijn blikveld zo breed mogelijk. Ik beschouw mezelf als melomaan. Als ik iets hoor wat me bevalt, dan wil ik het spelen. Op míjn manier. Dan maakt het niet uit of het Bach, Vivaldi of Chet Baker is.

Je komt nu naar België voor een concert rond de muziek van Nino Rota.

GALLIANO: De muziek die Rota schreef voor de films van Fellini zit me al onder de huid sinds ik voor het eerst La strada zag, meer dan vijftig jaar geleden. Het is mijn kleine hommage aan een van de grootste melodische genieën van de filmmuziek.

Je brengt ook een nieuw Europees kwartet mee. Op de plaat liet je je nog begeleiden door, onder anderen, Dave Douglas of John Surman.

GALLIANO: Weet je, die kerels zijn natuurlijk fenomenaal, maar het zijn ook stuk voor stuk frontmannen op zich. Dat maakt samen toeren niet meteen een evidentie. Bovendien moet ik toegeven dat mijn Engels niet zo heel denderend is en dan dreigt het snel stil te worden op zo’n tourbus.

CLIFFORD BROWN & MAX ROACH

S/T

EmArcy

1955

FREDERIK GOOSSENS