Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: saxofonist David Murray, die op 11 oktober zowaar Macy Gray meebrengt naar de Warande in Turnhout.

DAVID MURRAY: Toen Duke Ellington met zijn orkest in de zomer van 1956 op het Newport Jazz Festival speelde, blies tenorsaxofonist Paul Gonsalves tijdens Diminuendo and Crescendo in Blue zomaar eventjes 27 glorieuze chorussen vol. Man, kwam dat aan! Het vloerde me totaal. Gonsalves bleef maar bouwen en bouwen. Het publiek ging uit zijn dak. Je kunt het je nu nog nauwelijks voorstellen, maar de volgende dag stonden de kranten er vol van. Het moet ook de eerste echt lange saxofoonsolo zijn die op plaat terechtkwam – en dit was in een tijd vóór John Coltrane.

Zoiets kon toen natuurlijk alleen maar omdat het live was.

MURRAY: Je kent dat gezegde wel: als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt het dan geluid? Wel, als er niemand is om te luisteren wanneer je speelt, dan is het alsof je gewoon lucht verplaatst. Geen wonder dat concerten de meeste indruk op me hebben gemaakt. Toen ik een jaar of elf was, zag ik Sonny Rollins. De dag daarop heb ik een tenorsax gekocht.

Je moet ondertussen een van de productiefste jazzmusici van je generatie zijn. Je discografie is omvangrijk en erg divers.

MURRAY: Oh, maar ik kom nog lang niet in de buurt van Ellington. Vroeger kon dat al eens een nadeel zijn. Mijn vorige plaat was nog maar net verteerd, of ik was alweer ergens anders mee bezig. Maar vandaag wordt er gedownload dat het een aard heeft en worden al mijn projecten druk via het internet gevolgd.

Je bent nu bijvoorbeeld op tournee met de r&b-zangeres Macy Gray.

MURRAY: Macy is een fantastische muzikante. Haar stem herinnert me aan het saxofoongeluid van Ben Webster. Ze klinken allebei wat als zoemende hommels.

Op papier zijn jullie nochtans een onwaarschijnlijke combinatie.

MURRAY: Het heeft twee jaar geduurd voordat ze me volledig vertrouwde. Gelukkig weet je van Macy meteen wat ze wel of niet wil. Ondertussen heb ik wel geleerd hoe ik muziek moet schrijven die haar écht ligt.

Wat voor publiek komt op jullie concerten af?

MURRAY:It’s a rough crowd! De ene helft komt voor Macy, de andere voor mij. Maar geloof me, zelfs wanneer het een beetje meer commercieel wordt, steek ik elke druppel energie die ik in mijn lijf heb in de muziek.

DUKE ELLINGTON AND HIS ORCHESTRA

Ellington at Newport

Columbia

1956

FREDERIK GOOSSENS