Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van Joachim Badenhorst, die vrijdag 26 april in de Rataplan in Borgerhout (en daarna in Charleroi, Gent en Brussel) een nieuwe band, Carate Urio Orchestra, presenteert.

JOACHIM BADENHORST: Ik speel van kleins af klarinet, maar als puber vond ik het ding plots erg oncool. Bij Nirvana hoorde je toch ook geen klarinet? Het is pas toen ik naar jazz begon te luisteren dat ik erachter kwam dat je ook zonder gitaar toffe muziek kunt maken. Charlie Parker trok me over de streep, maar het is Duke Ellingtons Far East Suite die in mijn geheugen gegrift staat als een van de beste platen ooit. Alles daarop zit gewoon juist. En er zijn ook een paar hartverscheurend mooie klarinetsolo’s van Jimmy Hamilton.

Bovendien is die suite geïnspireerd op etnische muziek en kent ze een ideale balans tussen de doordachte verfijning van de arrangementen en de passionele rauwheid waarmee er soms wordt gespeeld. Het lijkt wel een blauwdruk voor wat je nu zelf doet?

BADENHORST: Inderdaad, Ellington is me echt onder de huid gekropen. Ik hou erg van componeren en van het bedenken van arrangementen en structuren, maar evenzeer hou ik ervan om volledig vrij te improviseren, zonder enige houvast. In de meeste ensembles waarin ik speel, vind je steeds wel een combinatie van beide.

Vaak speel je in intieme duo’s en trio’s. Op je laatste plaat, The Jungle He Told Me, zelfs helemaal solo. En nu kom je op de proppen met een heus septet?

BADENHORST: Ik heb ondertussen wat ervaring opgedaan in grotere bands van anderen (zoals het Novela-nonet van saxofonist Tony Malaby, nvdr.). Daardoor kreeg ik zin om zelf ook een wat bredere klankwereld op te zoeken. De leden van het Carate Urio Orchestra zijn allemaal muzikanten uit allerlei andere projecten van me.

En dan componeer je, Ellingtongewijs, op hun maat?

BADENHORST: Sinds afgelopen zomer ben ik muziek aan het schrijven met dit orkest in het achterhoofd. Ik kan onderhand natuurlijk wel inschatten waarin elk van ons goed is. Zo zijn de meesten erg vertrouwd met allerlei pop- en rockmuziek. Trompettist Eiríkur Orri, bijvoorbeeld, is momenteel op wereldtournee met Sigur Rós en gitarist Nico Roig heeft net zijn debuut uitgebracht als singer-songwriter. Onze drummer Sean Carpio heeft dan weer zijn eigen rockband, de Wowos. Sean is bovendien een fantastische zanger. Dus heb ik nu eigenlijk vooral songs geschreven. Liedjes. Ja, ik zal er zelf ook eentje zingen.

DUKE ELLINGTON’S FAR EAST SUITE

1967

BLUEBIRD/RCA

FREDERIK GOOSSENS