Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van accordeonist Tuur Florizoone, net met Michel Massot en Marine Horbaczewski op concertpad met een nieuwe cd onder de arm.

TUUR FLORIZOONE: We hadden vroeger absoluut geen jazz in huis. Wel platen van De Nieuwe Snaar, Bob Dylan of David Bowie en wat klassieke muziek. Ik speelde van jongs af al een heleboel instrumenten. Piano en een beetje accordeon, natuurlijk, maar daarnaast oefende ik naarstig op mijn djembé. Misschien was het daarom dat mijn oom me toen ik vijftien werd de cd Bihogo van Chris Joris cadeau gaf. Dat was pas een blikopener! Chris speelt niet alleen fan-tas-tisch djembé, maar we vergeten vaak wat voor een prachtige pianist hij is. Ik hoorde bovendien voor het eerst Pierre Vaiana. Hij had zo’n aparte klank op de saxofoon. Ik herinner me dat Pierre een paar jaar later op het Brosellafestival stond met zijn trio L’Âme des Poètes. Nog voor ik me realiseerde dat het diezelfde man was, had ik dat bijzondere saxofoongeluid van hem al herkend. Zowel hij als Chris blijven erg grote inspiratiebronnen voor me.

Is dat jazz voor jou: de zoektocht naar je eigen stemgeluid?

FLORIZOONE: Ik heb er steeds van gehouden om te doen wat in me opkomt. Zoeken, variëren, vrij zijn… Maar als ik klassieke muziek oefende, kon ik nooit kiezen hoe en wanneer ik noten speelde. Al die regeltjes frustreerden me. Die vrijheid ontdekte ik wel in jazz. Nog voor ik goed en wel wist wat improvisatie was, besefte ik dat er in die muziek plaats was voor individuele expressie – voor die persoonlijke stempel.

En virtuositeit?

FLORIZOONE: Tja, soms is het ook enorm veel noten spelen op een ritme dat niet helemaal te begrijpen valt. Maar die kaart heb ik nooit getrokken. Misschien wel omdat ik het niet kan, hoor. (lacht) Ik wil mijn publiek emotioneel betrekken, het met een warm gevoel achterlaten.

Dat lukt in ieder geval met je nieuwe plaat, het opnieuw ietwat melancholische Balades éphémères van je trio met trombonist en tubaspeler Michel Massot en celliste Marine Horbaczewski.

FLORIZOONE: Door hun achtergrond in klassieke muziek zijn Michel en Marine veel meer dan ik op klanken op zich gefocust. Dan helpen al die toonladders van de jazz je plots niet meer. We duiken samen een mysterieuze wereld in en gaan er op zoek naar de poëtische kracht van muziek. Is dat jazz? Wie zal het zeggen?

CHRIS JORIS

Bihogo

Tonesetters

1993

FREDERIK GOOSSENS