Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van trompettist Ambrose Akinmusire, de jonge ster van Blue Note die deze week concerteert in Hasselt, Leuven, Sint-Niklaas en Roeselare.

AMBROSE AKINMUSIRE: Ik ben een verwoed verzamelaar en er zijn talloze platen die op een of andere manier iets voor me hebben betekend. In het begin waren dat de klassieke Blue Note-platen van Art Blakey and The Jazz Messengers, zoals Moanin’. Ik werd overrompeld door de hechte sound van die band. Iedere muzikant levert zijn individuele bijdrage, en elke stem is evenwaardig. Daarom hou ik ook heel erg van het John Coltrane Quartet, en dan in het bijzonder hun lp Crescent. Of, recenter, van de trio’s van Jason Moran of Vijay Iyer.

Je kent je bandleden al jaren, jullie zijn vrienden. Wisselen jullie ook luistertips uit?

AKINMUSIRE: Ja, voortdurend! Maar ik kan gerust zeggen dat we niet de rekening van de concurrentie maken. (lacht)

Hoe zwaar weegt de jazzgeschiedenis op een jonge jazzmuzikant?

AKINMUSIRE: Sommigen zijn geneigd zich te verliezen in het verleden en zich steeds te meten aan wat geweest is. Dat is logisch, want zo word je ook opgeleid aan de conservatoria. Het kan geen kwaad af en toe terug te kijken, maar er is vandaag zo veel steengoeie muziek. En er moet minstens nog eens zoveel jazz gemaakt worden in de toekomst. Dat besef is veel geruststellender.

Je wordt beschouwd als een van de beste trompettisten van je generatie. Hoe ga je om met zoveel lof?

AKINMUSIRE: Ach, trompetspelen maakt maar een klein gedeelte van mijn leven uit. Daarnaast ben ik ook echtgenoot, vader, vriend, zoon. Dat is oneindig veel belangrijker. Ik word bovendien liever een ‘artiest’ genoemd dan louter trompettist.

Je hebt met vele jazzlegendes gespeeld: Joe Henderson, Wayne Shorter, Herbie Hancock. James Moody, Benny Golson, Ron Carter… Wat zijn de belangrijkste lessen die je van hen hebt geleerd?

AKINMUSIRE: Dat je geen goede muzikant kunt worden zonder eerst een goed mens te zijn. En dat je steeds eerlijk moet zijn tegenover jezelf, je medemuzikanten en je publiek. Toen ik destijds bij Macy Gray elke avond weer hetzelfde speelde, verdiende ik wel goed mijn brood, maar kwam ik er ook snel achter dat dat niet mijn ding was. Jazz is geen show, jazz is kunst, man!

Je laatste plaat dateert van vorig jaar. Nog iets nieuws in petto?

AKINMUSIRE:When the Heart Emerges Glistening draaide om wat ik toen zelf te vertellen had. Sindsdien zijn we aan de sound van de groep beginnen te werken, The Jazz Messengers achterna. We hebben net een liveopname gemaakt die volgend jaar verschijnt. En er staat een nieuw studioalbum in de steigers dat gelijktijdig wordt uitgebracht.

FREDERIK GOOSSENS