Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van saxofonist Tom Callens, die op 18 mei het debuut van South of the Border voorstelt in de Antwerpse Rataplan.

TOM CALLENS: Ik heb leren spelen door mijn grootvader, ook een saxofonist. En als toegewijde kleinzoon ging ik natuurlijk jazz studeren aan het conservatorium. Daar heb ik vooral veel angsten doorstaan. Je wordt opgeleid in de traditie van de bebop – Charlie Parker, Dizzy Gillespie. Ik vond het allemaal erg complex – tot ik emotioneel en spiritueel van dat juk werd bevrijd door pianiste Alice Coltrane. Een jaar of drie na de dood van haar man John had ze Ptah, The El Daoud opgenomen met onder anderen Ron Carter, Pharoah Sanders en Joe Henderson. Heel louterende muziek, die me nog altijd diep kan raken. Het toonde me dat musiceren meer is dan noten en harmonieën – dat je jezelf kunt bevrijden van vooropgestelde regels en dat je grenzen mag overschrijden.

Je band heet South of the Border – toeval bestaat niet.

CALLENS: Op ons debuut Introducing sijpelen inderdaad veel verschillende invloeden door – Amerikaanse roots en blues, genre Ry Cooder en Eddie Harris, of de experimen-tele tex-mex van Los Lobos. Maar ook Afrika en Zuid-Amerika zijn nooit ver weg. De nadruk ligt op meezingbare melodieën en aanstekelijke ritmes. Zuiderse klanken, goed voor het hart en de benen.

Artisanaal en helemaal zelf opgenomen bovendien.

CALLENS: Vandaag wordt er digitaal opgenomen, met eindeloze overdubs. Zo’n computer kan natuurlijk heel veel corrigeren, maar hij zuigt soms ook alle leven weg. Ik wilde organische biomuziek maken. Dus hebben we alles old school gedaan: met de bandopnemer, een paar goed geplaatste microfoons, en alles live. Het klinkt soms wat ongepolijst, maar wel met tonnen meer dynamiek en warmte.

En alleen op vinyl verkrijgbaar!

CALLENS: Een beetje uit nostalgie en fetisjisme, geef ik toe. Maar we wilden ook, trotse stielmannen als we zijn, een duurzaam product afleveren. Vaak gooien bands hun muziek in slecht klinkende mp3’s op het internet. Maar daardoor is de kunst van het luisteren langzaamaan aan het verdwijnen. Het publiek hoeft niet langer moeite te doen. Muziek beluisteren is zoals goed eten leren smaken. Wie opgroeit met hamburgers, weet op den duur niet meer wat lekker is. Haal die platenspeler dus maar van onder het stof.

FREDERIK GOOSSENS