Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van trompettist Bart Maris, hoofdman van Electric Barbarian en de bellenblazer in de promospot van Jazz Middelheim.

BART MARIS: Ik kwam er snel achter dat ik geen beboptrompettist zou worden. Ik hield wel van dat soort muzikanten, maar om al die acrobatische lijnen zelf te gaan blazen? Ik speelde in groepen als X-Legged Sally – meer progrock dan jazz – en luisterde naar muziek met een hoek af. Pace Yourself van Caos Totale, het sextet van altsaxofonist Tim Berne, was zo’n plaat die ik dag en nacht heb gedraaid. Dat is jazz die afweek van het standardsrepertoire

en die vanuit het collectief ontstaat. Die communicatie tussen muzikanten en met het publiek staat voorop in alles wat ik doe.

Je leidt bijvoorbeeld wekelijks de freejamsessies in de Hot Club de Gand.

MARIS: Precies. Veel jonge gasten studeren zich thuis te pletter op hun instrument, maar zijn toch bang om samen te spelen. Bij zo’n jamsessie ligt net daar de nadruk op. (Grijnst) Jazz is een werkwoord – het bestaat alleen maar in het samen doen.

De constante in je carrière is het ontbreken van een constante?

MARIS: Het is nochtans simpel: ik speel trompet. Ik ben geen natuurtalent, dus ik moet dagelijks dat ding aan mijn mond zetten, anders wreekt het zich. En als ik ’s ochtends wakker word, wil ik content zijn over wat ik de dag voordien heb gespeeld. Of dat nu bij Flat Earth Society was of bij Olla Vogala, ik probeer eerlijk mijn verhaal te vertellen.

Is dat verhaal nog jazz te noemen?

MARIS: Tja, jazz is een doos van Pandora. Voor je het weet, kom ik eruit gesprongen.

Je blaast wel de zeepbelletjes voor de reclamecampagne van Jazz Middelheim.

MARIS: Ornette Coleman zou er sowieso voor bedankt hebben, denk ik. (Lacht) Ik ga trouwens tijdens Middelheim ook de jamsessies in deSingel leiden.

En voor het zover is?

MARIS: Ik speel nog de laatste concerten met Jaune Toujours en de Gangbé Brass Band. Afrikanen, maar hun muziek ligt verbazend dicht bij de traditie van New Orleans. Ik heb ook een eigen minifanfare, P’tits Cons. Daarmee begeleiden we de Rinkeltoer, een fietsevenement in Gent op 2 juni. Daarnaast zijn er nog wat concerten met Les Poubelles, zowat de vuilnisbak voor alle stukken die ik ooit heb geschreven. En met Electric Barbarian hebben we net een nieuwe cd uit op WERF, dus ronsel ik volop concerten.

FREDERIK GOOSSENS