Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan déze muziek wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van zangeres Kristen Cornwell, die net het Duke Ellingtonproject ‘Sound of Love’ uit heeft.

KRISTEN CORNWELL: Als jong meisje volgde ik klassieke zanglessen. Maar in de platenkast van mijn ouders vond ik ook Frank Sinatra en Ella Fitzgerald. Toch kwam de echte coup de foudre er pas met Live at Carnegie Hall, een gelauwerde dubbel-lp van de Britse Cleo Laine. Deze grande dame heeft niet alleen een fenomenaal stembereik, ze brengt ook een uiteenlopend repertoire dat tussen verschillende stijlen in zit. Ik denk dat haar muziek nog altijd als te Engels wordt beschouwd om van volbloed jazz te kunnen spreken. Ze zingt bescheidener en swingt misschien minder dan veel van haar Amerikaanse collega’s, maar ze kan je wel een song binnenzuigen.

Laine is de weduwe van saxofonist John Dankworth, een dichte vriend van Duke Ellington. Toeval dat je voor je nieuwe cd, ‘Duke Ellington’s Sound of Love’, voor de grootmeester kiest?

CORNWELL: Het lijkt misschien een voor de hand liggende keuze, maar zijn oeuvre wordt vandaag wat genegeerd door vocalisten. Ik moet toegeven: het is geen eenvoudige muziek. Zijn composities zijn zo verscheiden dat je bijna vijf persoonlijkheden moet hebben om alles nog maar te kúnnen zingen.

Toch raak je niet aan ‘Mood Indigo’, ‘Caravan’ of ‘Solitude’?

CORNWELL: Als je die overbekende hits kunt opzijschuiven en toch met een prachtige selectie voor de proppen komt, dan zegt dat veel over de rijkdom van zijn erfenis, niet? Het was een moeilijke, soms hartverscheurende keuze. Wie niet meteen met Ellington vertrouwd is, zal zeker heel wat ontdekkingen kunnen doen.

Deze plaat komt er ook na een bange periode in je leven. Je hebt geworsteld met kanker.

CORNWELL: Zeg maar gerust dat het een echt rotjaar was. Nu voel ik weer de levenslust door mijn lijf zinderen. Het heeft me enorm veel goesting gegeven om vooral mijn eigen weg te gaan. Ik merk wel dat het een uitputtingsslag is om na twee jaar van inactiviteit weer een hele avond te zingen. Maar ik voel me gelouterd – alsof ik nu directer tot de essentie van een lied kan doordringen en dat gevoel ook kan communiceren. De energie die je tussen jezelf en het publiek voelt, is heilzamer dan om het even welk medicijn.

KRISTEN CORNWELL

DUKE ELLINGTON’S SOUND OF LOVE

PROVA RECORDS

CLEO LAINE

LIVE AT CARNEGIE HALL

RCA

1974

FREDERIK GOOSSENS