Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van altsaxofonist Frank Vaganée, die vorige week met zijn Brussels Jazz Orchestra een Golden Globe won voor de soundtrack van ‘The Artist’.

Frank Vaganée: Mijn grote plaat is Lee Konitz Meets Jimmy Giuffre. Een plaat met liefst vijf saxofoons, en met muziek die erg op de West Coast was georiënteerd. Het was de eerste keer dat ik improvisatie op saxofoon hoorde.

Hoe oud was je toen je ‘Konitz Meets Giuffre’ ontdekte?

Vaganée: Vijftien moet ik geweest zijn. Ik speelde toen al saxofoon. Ik zat in de fanfare- en harmoniewereld in Mechelen, en op het einde van een fanfareavond begon de bigband van een van de dirigenten te spelen. De dag erna ben ik naar de platenwinkel gelopen. En daar lag ze. Niet dat ik Lee Konitz kende, maar ik wist: dit is jazz. (Lacht) Konitz is altijd een rol in mijn leven blijven spelen. Mensen als hij en pianist Lennie Tristano proberen op een andere manier melodieën te construeren. Ze hebben mijn concentratie op een nieuw niveau gebracht. Konitz heeft met het BJO op Middelheim gespeeld, en ook toen viel het mij op: de focus van die man is ongelooflijk, en daardoor gebeuren er prachtige dingen. Dat maakt de school van Konitz en Tristano helemaal anders dan de lichtere West Coast-jazz van trompettist Chet Baker.

Wat trok je zo aan in bigbands?

Vaganée: Het sociale aspect.

Je bedoelt: samen pinten pakken.

Vaganée:(Lacht) Zoals ik al zei: het sociale aspect. En daarnaast voelde ik dat ik niet alleen in zo’n groot ensemble wilde spelen, maar dat ik er ook voor wilde schrijven. Begin jaren 90 heb ik een week les gevolgd bij trombonist-arrangeur Bob Brookmeyer. Dat heeft heel veel franken doen vallen.

En kijk: twintig jaar later win je een Golden Globe voor ‘The Artist’.

Vaganée: Ik sta er ook van te kijken, hoor. Een half jaar geleden werden we aangezocht door dat productiebureau. Het Brussels Philharmonic zou de klassieke score doen, wij het jazzgedeelte. Ik dacht: laten we dit nu maar doen, het is misschien niet onze corebusiness, maar het is sowieso interessant. Dit is natuurlijk onbetaalbare reclame.

De soundtrack voert jullie terug naar de vroege muziek van Duke Ellington – een genre dat jullie al lang achter jullie hebben gelaten.

Vaganée: Klopt, maar het is heel belangrijk om die muziek te koesteren en af en toe boven te halen. Zoiets samen spelen, dat is diep genieten.

LEE KONITZ MEETS JIMMY GIUFFRE

Fresh Sound Records

1959

Lee Konitz, Hal McKusick (altsax); Warne Marsh, Ted Brown (tenorsax); Jimmy Giuffre (baritonsax); Bill Evans (piano), Buddy Clark (bas) and Ronnie Free (drums).

BART CORNAND