Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dit instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van keyboardkoning Jozef Dumoulin, die net de allereerste soloplaat ooit op Fender Rhodes maakte en op 23/23 te zien op Leuven Jazz met zijn band Lidlboy.

Jozef Dumoulin: Het was niet echt een album dat me de ogen heeft geopend, maar één welbepaalde solo. Op het titelnummer van Bring on theNight, een livealbum van Sting uit 1986, geeft keyboardspeler Kenny Kirkland een hardbopsolo weg waar ik totaal door geobsedeerd was. Ik was vijftien, fan van The Police en toen ik dat hoorde, wist ik niet waar ik het had. Dat kwam zo hard binnen, het was een bijna fysieke ervaring. Het album zelf was opgenomen tijdens de eerste tournee die Sting deed na de split van The Police. Hij stak toen zijn oude repertoire in een nieuw jasje. Later kwam ik erachter dat hij zijn muzikanten rechtstreeks had weggeplukt bij Miles Davis. Ja, en toen was ik vertrokken, natuurlijk.

Je bent het bekendst als geluidskunstenaar op Fender Rhodes. Nochtans heb je wat een haat-liefdeverhouding met dat instrument.

DUMOULIN: Ik heb me een tijdlang een pianist gevoeld die een Rhodes gebruikte, meer uit praktische noodzaak dan uit esthetische overwegingen. Ik speelde destijds wekelijks in café De Muze in Antwerpen en het ding dat daar voor een piano moest doorgaan, was zo erbarmelijk dat ik liever mijn Rhodes meenam. Met de effectpedalen die ik leende van onze bassist leerde ik er ook heel aparte klanken uit te halen. Die zijn me blijven fascineren. Ik luisterde toen veel naar gitarist Bill Frisell en kwam erachter dat wat hij op gitaar deed zich ook makkelijk op Rhodes liet spelen.

Je nieuwe soloplaat is de culminatie van een zoektocht die je de afgelopen jaren hebt ondernomen met je Rhodes onder de arm?

DUMOULIN: Ik dacht: als ik er toch altijd mee geassocieerd word, dan wil ik er wel eens achter komen wat er gebeurt als ik me er helemaal alleen, zonder vooropgesteld repertoire, mee opsluit. Ik wilde tot op het bot gaan om orde op zaken te kunnen stellen, om daarna met een fris hoofd aan nieuwe dingen te kunnen beginnen.

En dat zijn er nogal wat! Het aantal groepen waar je bij speelt, is nauwelijks bij te houden. Met Lidlboy, bijvoorbeeld, speel je deze week een paar concerten in eigen land.

DUMOULIN: Lidlboy was mijn eerste eigen band. We spelen muziek die gegroeid is uit de heel diverse achtergronden van de muzikanten, en toch hoefde niemand toegevingen te doen. Die evenwichtsoefening, dat is de rode draad in alles wat ik doe.

STING

Bring on the Night

1986

FREDERIK GOOSSENS