Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van pianist Bram Weijters, die net een nieuwe cd, Urban Nightingale, uit heeft.

BRAM WEIJTERS: Mijn vader hield van dixieland, maar daar is me nooit echt veel van bijgebleven. Toen ik een jaar of veertien was, begon ik ‘echte’ jazzplaten te ontlenen uit de discotheek. Ik had niet veel kennis of verwachtingen, dus begon ik gewoon bij de eerste letter van het alfabet. Meteen stootte ik op een cover die er best cool uitzag; volledig zwart met daarop in grote witte, groene en blauwe letters Somethin’ Else. Net wat ik zocht! Het is een Blue Noteklassieker op naam van altsaxofonist Cannonball Adderley, maar in mijn geheugen staat die plaat gegrift als een echte Miles Davis.

Nochtans een van de weinige opnames van die trompettist als sideman.

WEIJTERS: En toch zet hij vanaf de eerste noten de muziek totaal naar zijn eigen hand. Indrukwekkend! Bij de lessen klassieke piano moest ik altijd mooi en correct van het blad spelen. Als tegengewicht drumde ik daarnaast ook wel in een rockband. Maar bij Miles hoorde ik het allemaal: de energie en de overgave van de rock, maar ook de subtiliteit van klassieke muziek.

En nu maak je zelf cd’s met je eigen kwartet, met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough.

WEIJTERS: Een band waarin we trouwens ook swingende grooves met melancholische lyriek proberen te combineren. Ik heb Chad ontmoet tijdens de jazzworkshops in het Canadese Banff Centre. Het klikte meteen tussen ons. Het jaar daarop zijn we elkaar meer beginnen op te zoeken. In Chads hometown Seattle hebben we onze eerste opnames gemaakt. Ondertussen is hij al een half dozijn keren naar hier komen spelen en trek ik naar ginds.

En het wordt almaar beter, getuige jullie tweede cd Urban Nightingale.

WEIJTERS: Het is een pak intenser en meer eigentijds geworden, inderdaad. Met de fantastische Piet Verbist hadden we om te beginnen al een nieuwe bassist. Daarnaast konden we meer de tijd nemen om de stukken eerst live te doen groeien vooraleer we ze op band zetten.

We kunnen je ook horen op de debuutplaat van saxofoniste Marjan Van Rompay. Is er een groot verschil tussen het leiden van je eigen projecten en het spelen bij anderen?

WEIJTERS: Goh, je drukt toch steeds je eigen stempel, in om het even welke context.

Een beetje zoals Miles Davis op Somethin’ Else?

WEIJTERS: Precies! (lacht)

FREDERIK GOOSSENS