Hij is de los-vaste geluidsarchitect van U2. De eigenzinnige producer van Peter Gabriel, Emmylou Harris en Neil Young. En niet te vergeten: een begenadigd soloartiest. Komende zondag is het zijn half-Belgische band Black Dub die Daniel Lanois naar Gent Jazz brengt. Gesprek met een man die volgens Bob Dylan wil trouwen met een zeemeermin.
De huidige Lanois – Gène Bervoets meets Al Pacino – zou je het niet nageven, maar er leek voor hem geen glorieuze toekomst weggelegd: geboren in Québec, zoon van een alcoholverslaafde vader en een haast alleenstaande moeder die nog drie ándere kinderen te onderhouden had. Pas toen het gezin naar Hamilton verhuisde, Lanois Engels leerde en zich op muziek ging toeleggen, veranderde zijn leven van koers. Hij werd ontdekt door Brian Eno en producete voor U2 The Joshua Tree en Achtung Baby en voor Bob Dylan OhMercy en Time Out Of Mind. Intussen maakte de mad scientist of music een handvol soloplaten en op Gent Jazz komt hij Black Dub voorstellen. In die groep laat hij het zingen over aan Trixie Whitley, dochter van wijlen Chris Whitley en Hélène Gevaert, op haar beurt zus van dEUS-bassist Alan Gevaert.
Een gok: ik vermoed dat je als geluidsfreak liever indoor speelt dan op een festival?
Lanois: Goed gegokt. (Lacht) In een afgesloten ruimte is het gemakkelijker om het geluid helemaal goed te krijgen. Het vervelendste aan festivals is dat je amper tijd krijgt om te soundchecken. Daardoor is het vaak hit and miss. Ik werk graag met back speakers om een surroundsound te creëren, maar op een festival lukt dat niet vaak. Ik heb daarmee leren leven, meer zelfs: tegenwoordig houd ik van festivals. Ze voeren me terug naar mijn tienerjaren, toen ik ze zelf nog bezocht. Er hangt energie in de lucht, sinds ze zo internationaal zijn nog méér.
Je had vorig jaar al op Gent Jazz moeten spelen, maar dan was er dat motorongeval.
Lanois: Het speet me echt dat ik er niet bij kon zijn. Ik schaamde me zelfs een beetje dat ik om zo’n lullige reden moest afzeggen. Maar ik heb gehoord dat Trixie het er in haar eentje uitstekend heeft afgebracht.
Ben je intussen helemaal hersteld?
Lanois: Dat begint, maar het herstel gaat traag. Mijn ribbenkast zit nog altijd niet op zijn plaats, waardoor de ribben tegen mijn longen duwen. Die ribben hebben ze weer aan elkaar gezet, maar het duurt een tijd eer ze ook echt weer zijn vastgegroeid.
Klinkt pijnlijk.
Lanois: Héél pijnlijk zelfs. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe. Maar ik stel het leven nu wel meer op prijs. Muziek ook trouwens.
En ik dacht dat je voordien al maniakaal met muziek bezig was.
Lanois:Guilty as charged! Ik heb een strenge arbeidsethos. Als je wat je doet, goed wil doen, ben je er de hele tijd mee bezig om er beter in te worden. Ik had dat al toen ik als jonge snaak een paper boy was: ik wilde de beste paper boy van de regio zijn.
Dylan had in 1966 óók een legendarisch ongeluk, al bestaan er veel versies van dat verhaal. Weet jij wat er toen echt is gebeurd?
Lanois: Neen, ik heb gewoon zijn idee gestolen. (Lacht) Ik vond het de ideale manier om Black Dub in de kranten te krijgen: laat ik met mijn moto ergens tegenaan knallen. It worked for Bob! (Lacht) Serieus: Bob is écht een paar keer aan de dood ontsnapt. De laatste keer? Tijdens de opnames van Time Out of Mind is hij bijna aan een hartziekte bezweken. Het heeft niet veel gescheeld.
In zijn autobiografie had Dylan het ook al over je doortastendheid: ‘He didn’t want to float on the surface. He didn’t even want to swim. He wanted to jump in and go deep. He wanted to marry a mermaid.’
Lanois:Hij moet veel zeggen. (Lacht) Ach, we hebben goed samengewerkt, ook al botsten we vaak. Van Time Out Of Mind vind ik nog altijd dat er meer in zat. We hadden gerust enkele wereldhits kunnen scoren – altijd handig, want het maakt je tijdelijk héél zichtbaar – maar Bob zou nog liever op zijn kop gaan staan dan een ‘hit’ uit te brengen. Ik had het anders wel wat gevonden.
Jullie doen met Black Dub hoofdzakelijk jazzfestivals aan. Een bewuste keuze?
Lanois: Er zit niet echt een strategie achter, maar jazzliefhebbers zijn wel een heel dankbaar en geduldig publiek. Plus: we hebben Brian Blade, een van de beste jazzdrummers van de wereld. We’re lucky to have him. Af en toe spelen we een lange instrumental enkel om hem een plezier te doen. (Lacht)
Black Dub zou in België opgericht zijn?
Lanois: Ja. Ik was in België voor een paar shows met Brian toen Trixie opdook. Ik had haar niet meer gezien sinds ze klein was, maar toen ik haar hoorde zingen en drummen, wist ik dat ze het talent van haar vader had geërfd. Ze werkt nu in L.A. aan een soloplaat, onder meer met Daryl Johnson. Dat ze fantastische nummers schrijft, weet ik van Strong Blood – een prachtig nummer over haar ouders.
Trixie klaagt wel eens dat ze zich moet verantwoorden voor het feit dat ze als jong meisje met kleppers als jou mag spelen.
Lanois: Ze ís nog jong, maar ze is een van de beste zangeressen met wie ik ooit heb gewerkt en dat meen ik. Hoe zij fraseert: briljant. Die onzekerheden zijn dus nergens voor nodig. Maar: als ik met Bob Dylan in de studio zit, voel ik me ook een onbeduidend mannetje uit Canada. Alleen: ik zou daar nooit zitten als ik geen kwaliteiten had en niets voor hem kon betekenen. Hetzelfde geldt voor Trixie.
Lees alles over de festivals op KNACKFOCUS .BE
DOOR VINCENT BYLOO
‘Mijn ongeluk was de ideale manier om Black Dub in de krant te krijgen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
