SCHILDEREN MET MUZIEK. DE ENIGMATISCHE BELG BHERMAN FASCINEERT MET HET VERBLUFFENDE ‘ATTITUDES’.

Bherman ****

ATTITUDES

(A KREAPI RECORDING/MUSIC SHOCK)

Bherman – een samentrekking van de twee voornamen Bruce en Herman – is een rare vogel. De zoon van een Britse vader en een Belgische moeder is een eenzaat. Hij doet alles zelf. Een manager om zijn zaken te behartigen heeft hij niet, een grote platenfirma waar hij zijn karretje aan kan koppelen al evenmin. Bherman houdt zelf de rockjournalisten van zijn doen en laten op de hoogte. Het zou me niet verbazen mocht hij zijn cd’s eigenhandig naar de winkels brengen. Hoewel de man al van z’n zevende op een gitaar tokkelt, debuteerde hij pas op z’n 44e met de – uiteraard volledig in eigen beheer uitgebrachte – cd The Corridor. Zevenendertig jaar lang zag hij zichzelf als een huiskamerartiest en had hij niet de minste behoefte om met zijn muziek naar buiten te komen. Het vergde enige druk van zijn toenmalige vriendin en wat gepush van bevriende muzikanten om hem uiteindelijk over de streep te trekken. The Corridor en opvolger The Row bleven echter onopgemerkt en het duurde tot twee jaar geleden, toen The Other/63 verscheen, eer de Bruggeling doorbrak. Achtenveertig was hij op dat moment: hem een laatbloeier noemen, is dus een understatement.

Dat The Other/63 deuren opende, kwam omdat de plaat opviel door de textuur van de songs. Bherman beseft maar al te goed dat de wereld verzuipt in de singer-songwriters die, enkel begeleid door een folkgitaar, hun kwetsbare ziel uitkotsten, en ook op het nieuwe Attitudes is weer bijzonder veel aandacht besteed aan de arrangementen. Bruce Elliott – zijn echte naam – is naast zanger ook beeldend kunstenaar en dat hoor je. Hij schildert zijn songs. Een veegje blauw hier, een streepje rood daar, zo bouwt hij ze op. Met vele schakeringen schetst hij een broeierige, desolate sfeer. In het titelnummer Attitudes bereiken een spacy pedalsteel en de spooky mix van synth, bas en viool de ijzigheid die we kennen van het beste werk van Daniel Lanois. Pas helemaal mooi wordt het als de viool in dialoog treedt met een trompet. ‘Goosebumps’ gegarandeerd, om het met Sandrine te zeggen. Voor een rockartiest maakt Bherman ongewone keuzes: vaak vertolken contrabas en cello de rol die normaliter voor een elektrische basgitaar is weggelegd en er is nooit een gitaarsolo in zijn werk te horen. In Guess is het nota bene een pedalsteel die er even op z’n eentje mag op uit trekken. Reken daarbij de balorige intro à la Billy Bragg en een belletje dat uit Boy van U2 lijkt weggelopen, en je krijgt een wonderlijk nummer. In 4 en Likely is het de viool die met riffs het laken naar zich toe mag trekken, John Mellencamp en de Bob Dylan van Desire achterna. Nog een bewijs van de onvoorspelbare inventiviteit: de gitaar in Paint die eerst extatisch ramt, maar op het einde, samen met een mandoline, aan het kietelen slaat.

Frappant is dat Attitudes méér dan The Other/63 met elektronica stoeit en de liedjes minder dan ooit voor de hand liggen. Eigenlijk is alleen de finale met de songs 4, Corridor en Likely traditioneel, voor de rest is de klankspielerei aan zet. Dat komt omdat de jonge Köhn als multi-instrumentalist zijn stempel op het geluid heeft mogen drukken. Omdat deze experimentalist door Bherman een duidelijk kader krijgt aangeboden waarbinnen hij kan opereren, wérkt het. Mister Elliott geeft zijn muzikanten ruimte, je voelt dat er echt wordt gespééld. Misschien wil de enigmatische figuur met zijn rijke klanken compenseren dat hij een non-zanger is. Net als Lou Reed of Leonard Cohen kan Bherman goed maskeren dat hij van moeder natuur geen groot vocaal talent heeft meegekregen. Aan zijn teksten is overigens geen touw vast te knopen, om één of andere bizarre reden lijkt hij anno 2006 nog altijd begeesterd door het magisch realisme van Johan Daisne en Hubert Lampo. Muzikaal bekeken is Attitudes echter zonder meer verbluffend. Als de teksten iets duidelijker waren, dan hadden we zonder overdrijven van wereldklasse gesproken.

Peter Van Dyck