Roel Van Bambost (PHILIP SEYMOUR HOFFMAN – CAPOTE)

Hoffman wint omdat Capote een hele goeie film is die hij zowat op zijn eentje draagt, maar ook omdat hij duidelijk in een winning mood verkeert. Misschien dat sommigen zullen afknappen op het irritante stemmetje en zijn maniërisme, maar ik heb inmiddels beelden van de échte Truman Capote gezien en ik kan je verzekeren: de gelijkenis is treffend. Mijn persoonlijke favoriet blijft echter Joaquin Phoenix. Niet alleen omdat ik als muziekliefhebber dol ben op Walk the Line, maar ook omdat hij Johnny Cash met zijn typische eigenaardigheden weet neer te zetten zonder hem écht te imiteren. Of er iemand over het hoofd werd gezien? Waarom niet Nicolas Cage? In The Weather Man en Lord of War doet hij eindelijk nog eens wat anders dan de stoere actieheld uithangen – en met verve bovendien.

Ward Verrijcken (TERRENCE HOWARD – HUSTLE AND FLOW)

Tot hier toe gingen alle prijzen naar Hoffman, dus eigenlijk kan hij niet verliezen. Toch had het wat mij betreft even goed Viggo Mortensen mogen zijn voor zijn fantastische rol in A History of Violence – en dan vooral voor die ene scène waarin hij ruziet met zijn zoon en beseft dat het geweld zijn gezin helemaal te gronde richt. Dé scène van het jaar uit dé film van het jaar.

Peter Van Camp (TERRENCE HOWARD – HUSTLE AND FLOW)

Biografieën en verslavingen scoren altijd in deze categorie, dus wordt het Philip Seymour Hoffman voor zijn rol in de biopic over Truman Capote. Volgens diezelfde parameters zou Joaquin Phoenix natuurlijk nog béter moeten doen, maar die is helaas kansloos: zijn vertolking van Johnny Cash roept te veel herinneringen op aan de winnaar van vorig jaar: Jamie Foxx, met zijn Ray Charles-imitatie in Ray. Mochten ook genomineerd worden: Ralph Fiennes voor The Constant Gardener en Eric Bana voor Munich.

Jan Verheyen (JOAQUIN PHOENIX – WALK THE LINE)

Hoffman is zo’n karakteracteur die altijd imponeert, veel gevraagd wordt en af en toe eens een hoofdrol mag vertolken. Als dat vervolgens ook nog eens in een goeie film blijkt te zijn, heeft de Academy meteen hét alibi om een van haar unsung heroes in de bloemetjes te zetten. De sterkste concurrentie komt van Joaquin Phoenix: ook zo’n prima acteur die bovendien steeds met de juiste regisseurs werkt. De anderen zijn kansloos: die film van Terrence Howard heeft niemand gezien, Heath Ledger weegt te licht en David Strathairn is degelijk maar ook vrij anoniem en zelfs een tikkeltje saai.

Patrick Duynslaegher (DAVID STRATHAIRN – GOOD NIGHT, AND GOOD LUCK)

Ik tip op Philip Seymour Hoffman, al vind ik dat Heath Ledger een nog straffere prestatie neerzet door een personage te vertolken dat zijn gevoelens niet eens kan verwoorden, hopeloos in de knoop ligt met zichzelf en bijna pijn lijdt om te praten. Het is zo’n typische filmvertolking waarin meer wordt gesuggereerd – via gestes, intonaties en blikken – dan gezegd, en om dat overtuigend te brengen is een enorme zelfbeheersing nodig. Ledgers vertolking steekt dan ook fel af tegen die virtuoze, om applaus hengelende rollen waar de Academy doorgaans dol op is, meteen ook de reden waarom hij niet wint.