Benjamin Clementine, jong talent met tonnen soul, werd ontdekt in de Parijse metro en brengt volgende week zijn eerste ep uit. Voor Knack Focus speelt hij een showcase, op 20/6, in de passende setting van het Brusselse café L’Archiduc.
Slechts 24 jaar maar al zoveel te vertellen, die Benjamin Clementine. Zijn muziek lijkt doordrenkt van levenswijsheden, die hij met een diepe, rauwe stem en virtuoos pianospel omtovert tot een allegaartje van folk, blues en soul in de traditie van Randy Newman, Gil Scott-Heron of recenter talent Keziah Jones.
BENJAMIN CLEMENTINE: Ik heb niet zozeer beslist om muziek te gaan maken, het was eerder weten dat ik die kunstvorm kan gebruiken om een boodschap uit te zenden. De reden waarom ik me professioneel op muziek heb gestort, is omdat heel wat mensen me hebben laten verstaan dat ze van mijn muziek genieten. Ik wilde hen iets teruggeven.
Hoe zou je die muziek zelf omschrijven?
CLEMENTINE: Daar kan ik geen antwoord op geven. Ik puur muziek uit mijn eigen leefwereld. Het zijn mijn gedachten, mijn ervaringen en mijn gevoelens. Ik laat de mensen er hun eigen mening over hebben zonder er zelf een label op te plakken.
Ik haal inspiratie uit de wereld rondom mij, uit de mensen die ik ken of de onbekende mensen over wie ik heb gelezen – ook wat zich buiten mijn gezichtsveld afspeelt, is voer voor creativiteit.
Welke artiesten zetten je aan om te doen wat je doet?
CLEMENTINE: Ik kan enorm genieten van Nina Simone, maar eveneens van Jimi Hendrix of Freddie Mercury.
Je werd ontdekt in de metro van Parijs, maar je bent van Londen afkomstig.
CLEMENTINE: Ik wilde ontdekken wat Parijs mij te bieden heeft. Het was niet zo dat ik er per se naartoe ging om ontdekt te worden. Ik wilde gewoon eens van de stad proeven. Voor ik een platencontract kreeg, was dat wat ik deed: muziek spelen op straat of in de metro.
‘Ontdekt worden’ verliep in mijn geval erg langzaam. Ik ontmoette Matthieu Gazier, die de taak van manager op zich nam. We probeerden enkele optredens in bars te versieren, maar dat liep niet zo vlot. Uiteindelijk leerden we een man kennen die bereid was enkele van mijn nummers op te nemen, waarna ik een platencontract te pakken kreeg.
Ik denk dat elke muzikant er ergens wel van droomt een contract in de wacht te slepen. Maar het maakt uiteindelijk niet zoveel verschil: ik moet nog steeds hard werken aan mijn muziek, alleen heb ik nu een papiertje en verdien ik misschien wat meer. En wat ambities betreft, ik vergelijk muziek wel eens met verliefd worden. Wanneer je valt voor iemand, denk je niet na over de gevolgen. Je wil gewoon de hele tijd bij die persoon zijn. Toen ik verliefd werd op muziek, dacht ik ook niet na over de gevolgen.
JANNE DEGRYSE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
