De Franse popster Soko acteert in Voir du pays en La danseuse. En heel misschien komt ze op uw gezicht zitten.
Over het ultraschattige Franse accent waarmee ze acht jaar geleden I’ll Kill Her zong, wil de 30-jarige zangeres en actrice niet meer praten. Over haar nogal korte relatie met actrice Kristen Stewart ook niet per se. Over al de rest wel. Over hoe haar vader stierf toen ze amper vijf was, of over hoe ze op haar zestiende alleen naar Parijs trok omdat ze ‘als een volwassene behandeld wilde worden’. Over hoe haar echte naam Stéphanie Sokolinski is, maar hoe zelfs haar moeder haar ma petite Soko noemt. ‘Het was de familienaam van mijn vader’, vertelt de naar Los Angeles uitgeweken Française. ‘Toen hij stierf, zijn we met heel ons gezin les petits Sokos geworden.’
Op Instagram en Twitter heet ze @sokothecat. Gewoon, omdat het de enige naam was die beschikbaar was en omdat ze dacht dat het met die sociale media toch allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Intussen heeft ze via de onlinefotodienst al zoveel pikante direct messages gekregen dat ze er een boekje mee gevuld heeft. Sextagram doopte ze het zine, dat inmiddels al aan zijn tweede druk toe is. ‘Ik krijg heel veel privéberichtjes met foto’s van billen, borsten, en van mensen die door mij ontmaagd willen worden. Heel grappig.’ Niet alleen mannen vragen haar om eens op hun gezicht te zitten want Soko is biseksueel. Nog zoiets waar ze makkelijk en open over praat. ‘Live by example’, zegt de actrice, die tegenwoordig een volledig accentloos Engels bezigt. ‘Het is niet alleen belangrijk om erover te praten, maar vooral om het niet te verbergen. Er zijn nog zoveel taboes en er heerst nog zoveel bekrompenheid dat mensen met een stem die stem moeten laten horen zodat anderen kunnen zien dat ook zij in alle vrijheid mogen houden van wie ze willen houden. Het is heel simpel. Ben je racist? Dan ben je een klootzak. En ben je homofoob? Dan ben je ook een klootzak.’ Voor de manifestaties tegen het homohuwelijk in Frankrijk kan Soko geen enkel begrip opbrengen. ‘Ik heb het van een afstand gevolgd omdat ik toen al in de VS woonde, maar uiteraard wil ik het recht hebben om met een vrouw te trouwen en om met een vrouw kinderen te krijgen als ik dat zou willen. Het is een kwestie van tijd voordat het overal legaal wordt.’
Wat Soko sowieso al veel met vrouwen doet, is samenwerken. Voir du pays, een postoorlogsdrama over Franse militairen die na hun tour of duty in Afghanistan drie dagen mogen afkoelen in een resort op Cyprus, ontsproot aan het brein van de zusjes Delphine en Muriel Coulin. En La danseuse, het biografische portret van de Amerikaanse danseres Loie Fuller (1862-1924), die als autodidacte furore maakte in Folies Bergère en mee aan de wieg stond van de moderne dans, is het geesteskind van Stéphanie Di Giusto. ‘Dat beide films door vrouwen zijn gedraaid, is eigenlijk geheel toevallig’, beweert Soko. ‘Ik ben gewoon benaderd door vrouwen die een goed verhaal te vertellen hadden, vrouwen die me inspireren en met wie ik graag wilde samenwerken. Soms heb ik wel het gevoel dat ik met mijn atypische look mannelijke regisseurs afschrik. Ik heb van mannen in ieder geval nog nooit even interessante voorstellen gehad. Goede biopics over opmerkelijke vrouwen worden ook zelden door mannen gemaakt. Al is het misschien niet zo vreemd dat mannen beter zijn in verhalen over mannen. Dat is nu eenmaal hun leefwereld. Het is wat ze het beste kennen.’ Voor de volledigheid voegt ze eraan toe dat ze graag met vrouwen samenwerkt. ‘Omdat ze zoveel harder moeten knokken voor hun plaats aan de tafel, en er voor hen dus zoveel meer op het spel staat, werken vrouwen vaak met een heel stimulerende overgave en vitaliteit.’
Als je haar zo enthousiast hoort praten over de sterke vrouwen die ze speelt en die haar inspireren, lijkt Soko nergens bang voor te zijn. Niets is minder waar. In 2009 nam ze met een op haar MySpace (in 2009 was dat nog een ding) dramatisch ‘Soko is dead’ even afstand van de muziekindustrie en later gaf ze toe dat ze enkele jaren aan de antidepressiva had gezeten. ‘In het echte leven heb ik overal schrik van, maar wanneer ik een film maak, doe ik wat er van me gevraagd wordt, comme un bon petit soldat‘. Maar dat ze op een filmset minder druk zou voelen dan als muzikante, ontkent ze heftig. ‘Ik voel altijd en overal druk. Die leg ik mezelf op. Het is een tijdbom in mijn hoofd.’
Het heeft ook te maken met de intensiteit waarmee ze alles aanpakt. ‘Ik doe alles voor de volle honderd procent. Wanneer ik aan een film werk, bekijk ik mijn instrumenten zelfs niet meer. Dan schrijf ik geen muziek meer, vergeet ik wie ik ben en waar ik woon. Dan zie ik mijn vrienden niet meer en spreek ik niet meer met mijn familie.’ Ook wanneer ze met muziek bezig is, doet ze het liefst niets anders. ‘Ik ben nu met mijn derde album bezig en dan voelen zelfs de avant-premières als een afleiding. Het zijn echt twee verschillende levens, maar ik heb ze allebei nodig. Ik ben graag superonafhankelijk en wil mijn eigen dingen creëren, maar ik hou ook van het teamwerk en van het idee om andermans verhalen te vertellen, om ten dienste te staan van een project, een personage, een verhaal of de visie van een regisseur.’
Ook wanneer dat verhaal of dat personage mijlenver van haar afstaat, zoals in Voir du pays. ‘Ik leid een heel geweldloos bestaan. Ik kan zelfs niet naar een horrorfilm kijken. In mijn ideale wereld bestaan geen legers omdat er geen oorlogen bestaan, dus was een soldaat spelen niet evident.’ Dat ze twee dagen na het einde van die opnames al aan de voorbereiding van La danseuse kon beginnen, ziet ze als een zegen. ‘Er viel een zware last van mijn schouders toen ik die energie en die ingehouden woede, dat heel mannelijke, kon inruilen voor iets heel vrouwelijks, iets heel gracieus. Bij Voir du pays ging ik bijna zelf onder het posttraumatische stresssyndroom van mijn personage lijden. Ik kan ook geen half werk doen. Als ik in een film speel, word ik volledig geconsumeerd door mijn personage. Soms besef je niet hoever dat gaat.’ Dat haar rol in La danseuse veel dichter bij haar eigen verhaal staat, en door Stéphanie Di Giusto zelfs speciaal voor haar geschreven werd, maakt dan eigenlijk niet zoveel meer uit. ‘Mijn rol in La danseuse staat dichter bij mezelf omdat dat drama het verhaal is van een sterke vrouw die haar vader verliest en die zichzelf vindt als artieste, maar ik heb me kapotgewerkt om voor die film een danseres te worden.’
Soko kan niet aan zichzelf ontsnappen en toch is net dat hetgeen ze beoogt met haar acteerwerk. ‘Het leukste aan acteren is dat ik kan ontsnappen aan mijn eigen leven om dat van iemand anders te tonen. Om verhalen te vertellen die me raken en inspireren.’ Dat wil niet zeggen dat ze zich exclusief aan het acteren zal wijden. ‘Ik kan niet kiezen tussen acteren en muziek maken. Ik hoef toch ook niet te kiezen tussen slapen en eten? Ik heb allebei nodig.’
VOIR DU PAYS
Nu in de bioscoop.
LA DANSEUSE
Vanaf 28/9 in de bioscoop.
door Sam De Wilde
‘Ik voel altijd en overal druk. Druk is een tijdbom in mijn hoofd.’ Soko
‘Ik leid een geweldloos bestaan. Ik kan zelfs niet naar een horrorfilm kijken.’ Soko
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
