‘Blade Runner’ in vijf anekdotes.

Daryl Hannah flipt

Daryl Hannah: Blade Runner was de eerste keer dat ik meedong naar een grote filmrol. Ik was bij de laatste vier kandidates geraakt en mocht dus screentests afleggen. Die duurden drie dagen: één voor de kostuums, één voor kapsel en make-up en één voor de camera. Ik had net Werner Herzogs Nosferatu gezien en had mijn uitzinnige look daarop gebaseerd. Toen ik de andere kandidates zag, barstte ik in tranen uit. Er was een bloedmooi meisje dat zich in een soort ruimtepop had omgetoverd, en Monique van de Ven als een plastic naakte schoonheid met roze wangen. Ik dacht dat ik geen kans maakte. Ik had echter het geluk dat ik als eerste aan de beurt kwam: ik zei tegen Ridley dat ik gymnastiek kon en toonde hem wat backflips. Die heeft hij in de uiteindelijke gevechtsscène verwerkt.

Ladykiller Harrison Ford

Edward James Olmos: Harrison had op geen enkel moment door hoe de vork in de steel zat. Meer nog, hij zou nooit in Blade Runner meegespeeld hebben als hij het wel had geweten. Hij heeft altijd gezegd dat hij geen fan van de film is, maar dat komt vooral doordat hij geen idee had van waar het met zijn personage heen ging. Eigenlijk had iemand anders die rol moeten spelen, maar dat begreep de studio dan weer niet. Volgens mij is dat trouwens de reden waarom Blade Runner geen hit is geworden. Het was een blunder van formaat om de ster van Star Wars en Raiders of the Lost Ark in een film te stoppen waar hij vrouwen neerschiet en voortdurend in elkaar geslagen wordt. Dat was niet hoe het grote publiek zijn all American hero wou zien. Jeff Bridges was een veel betere keuze geweest.

Jij paardenlul!

Edward James Olmos: Ik heb Gaff zelf opgebouwd, gebaseerd op mijn eigen familiegeschiedenis. Ik heb Afrikaans, Aziatisch en Europees bloed in de aderen. Daarom lijkt hij zo’n mengelmoes van culturen. Ik wilde dat niemand begreep wat hij precies zegt, tenzij je de tien talen beheerst waar hij uit put. Hongaren amuseren zich kostelijk als ze naar Blade Runner kijken. Op een bepaald moment zeg ik namelijk ‘Lofaszt! Nehody màr, te vady a Blade Runner!’, wat letterlijk betekent ‘Jij paardenlul! Excuseer, maar jij bent de Blade Runner!’ Ik weet het altijd als er een Hongaar in de zaal zit, want die begint dan te bulderen van het lachen.

De voice-over

Harrison Ford: Wat ik me vooral herinner van Blade Runner zijn niet de vijftig nachten regen, maar de voice-over. Scott was toen al ontslagen omdat hij zijn budget overschreden had. Ik was echter contractueel verplicht om verder te werken voor die pipo’s, die met de ene slechte voice-over na de andere kwamen. Ik had van bij het begin gezegd dat de film visueel moest zijn, toen we nog rond mijn keukentafel aan het script sleutelden. ‘Ik speel een speurneus die niet opspoort’, zei ik. ‘Laten we maar zoveel mogelijk op het scherm tonen.’

Koppige duif

Rutger Hauer: Ik wou een einde dat het exacte tegenovergestelde was van de klassieke sterfscène uit een opera. Het moest gedaan zijn van het ene moment op het andere, alsof mijn batterijen plots uitvielen. Ik wou wel een indruk nalaten. De monoloog die ik volgens het script moest afsteken, vond ik veel te lang en dus heb ik er de helft uit geschrapt. De ochtend voor we de scène zouden draaien, werd ik in een dichterlijke bui wakker en heb ik die fameuze zin ‘All those moments will be lost in time, like tears in the rain’ verzonnen. Gelukkig vond Ridley het ook mooi. Tijdens mijn laatste moment moest ik een duif loslaten, maar toen ik mijn hand opende, bleef dat stomme dier gewoon zitten. En toen ik hem een duwtje gaf, huppelde hij weg.