Redenen om van Shivaree te houden: het drietal maakt prachtige pop, heeft een zangeres om ‘o mijn god wat een zangeres’ tegen te zeggen, mag Quentin Tarantino tot zijn grootste fans rekenen én laat zich binnenkort overvliegen om te concerteren in de Botanique. Men vertelle het voort!

Door Han Zinzen

‘WHO’S GOT TROUBLE?’: uit bij V2. SHIVAREE speelt op 23 april 2005 in de botanique.

Tot voor kort zat Shivaree in onze fichebak onder de ‘V’ van ‘Verschrikkelijk Onderschat’. Hun eerste twee albums – I Oughtta Give You a Shot in the Head for Making Me Live in This Dump en Rough Dreams – belandden in een mum van tijd in de uitverkoopbakken, waar ze pas werden uitgehaald toen Quentin Tarantino hun nummer Goodnight Moon oppikte in een reclamespotje voor horloges. Hij gebruikte het om Uma Thurman uit te wuiven in de slotscène van Kill Bill Volume 2, en bezorgde het drietal uit New York op die manier hun shot at redemption.

Toch ging het daarna ei zo na nog mis. In de aanloop van hun jongste cd Who’s Got Trouble? besloot platenfirma Capitol de geldkraan dicht te draaien, zodat het trio op zoek moest naar een day job om de rest van de opnames te kunnen financieren. Zangeres Ambrosia Parsley kon aan de slag bij Unfiltered: een programma op het linkse radiostation Air America, gepresenteerd door Chuck D. van Public Enemy.

Ambrosia Parsley: Mijn bijdrage heette ‘Ambrosia Sings The News’: een sixties-achtig big-bandnummer over de actualiteit. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik onze president uitlachte, en daardoor mijn ziekteverzekering kon betalen. (grijnst) Maar ik deed het wel graag, alleen al omdat ik af en toe naast Chuck D. kon zitten – een groot idool. Ik liet hem al mijn Public Enemy-platen tekenen, twintig keer. ( lacht)

Op ‘Who’s Got Trouble?’ staan ook een paar flinke sneren naar jullie president.

Parsley: Het nummer New Casablanca, waar de platentitel uitkomt, heeft inderdaad een politieke boodschap. Het gaat over angst, paranoïa en tirannie, en de vertaling van ‘Casablanca’ is natuurlijk ‘wit huis’ – White House. Het vreemde is wel dat ik helemaal niet de bedoeling had om er een politieke song van te maken. Ik liet me gewoon inspireren door de film Casablanca, de rest gebeurde vanzelf. Maar er staan ook andere nummers op de plaat, hoor: een paar vreemde verhaaltjes, dingen over dood en seks – the usual stuff.

Je teksten zitten boordevol humor. Heb je het nooit lastig om serieus te blijven als je ze zingt?

Parsley: Vaak (lacht) Als er niets meer te lachen zou vallen, zou ik er ook onmiddellijk mee ophouden. Ik zie overal de humor van in. Ik vind het bijvoorbeeld vreselijk dat ik niet mag lachen op begrafenissen. Als je met iets niet mag lachen, kan je er nooit macht over uitoefenen. Zodra je de grap van iets inziet – hoe erg het ook is – is het halve leed al geleden.

Je stem wordt her en der vergeleken met die van een engel, maar dan met een duivels kantje.

Parsley: Iedereen heeft die twee in zich, maar zelf hou ik het meest van de Duivel. In Amerika hebben we een oud gezegde: ‘The Devil gets the best tunes.’ En dat klopt.

Je bent een aantrekkelijke vrouw: een troef in het mannenbastion van de muziekindustrie?

Parsley: Ach, ’t is een vreemde wereld. Je zou denken: jonge industrie, dus zal het daar wel snor zitten met de emancipatie. Maar niets is minder waar. Als een vrouw een plaat maakt, wordt ze onmiddellijk vergeleken met mannen: ‘De vrouwelijke Tom Waits’, ‘Ray Davies met borsten’… Maar het omgekeerde gebeurt nooit: ‘De mannelijke Madonna’, ‘Chrissie Hynde met kloten’. Dat bewijst dat er ook in de muziek nog steeds een fundamentele ongelijkheid is. In de mythologie zie je nochtans dat vrouwen veel vaker met zingen worden geassocieerd dan mannen. Wij zijn de moeders die jullie in slaap zingen, de sirenen die zeelui de dood in zingen, de muzen… Denk daar maar eens over na, you male chauvinist p… (lacht)

Een recensent schreef ooit dat je met jouw naam óf chef-kok voor beroemdheden, óf pornoster óf popzangeres kon worden.

Parsley: Dan ben ik al bij al nog niet zo slecht terechtgekomen, nee? ( grinnikt) Enfin: ik lees geen dingen over mezelf of de groep. Niet uit schrik voor een slechte kritiek, gewoon omdat het leven daar te kort voor is. Als ik maanden héél intensief met een plaat bezig ben geweest, is het laatste wat ik wil er ook nog eens over lezen. Ik wil geen self-obsessed bitch worden.

Je hebt twee broers die, toen jullie tieners waren, niks anders dan heavy metal speelden. Heeft dat ernstige gevolgen gehad?

Parsley: We aanbidden alledrie Satan, we haten baby’s, we zijn allemaal suïcidaal en we brengen al eens mensenoffers – meestal lastige journalisten. Nog vragen? l

Han Zinzen