Film: Extra’s: (RCV)

U dacht dat u Basic Instinct (1992) gezien én begrepen had? Wacht tot u op deze ‘exclusive special edition’ de film bekijkt met commentaar van Über-feministe Camille Paglia. La Paglia’s commentaar is zoals de film: intelligent, niet aflatend en over the top. Het zijn natuurlijk de seksuele componenten die haar het meest inspireren: ’the woman steals the man’s penis and uses it against him’, zegt ze bij het openingstafereel waarin ‘een erotisch interludium in een groteske nachtmerrie verandert’ als de femme fatale van dienst tijdens een hijgerig standje naar de ijspriem grijpt en de aan het ledikant gebonden manspersoon afmaakt. Maar er is geen enkel aspect van de film dat aan haar interpreteerdrift ontsnapt. Zonder ook maar een keertje naar adem te happen stouwt ze de commentaartrack vol met bespiegelingen over de politiek/culturele achtergrond van het sociaal en seksueel corrupte San Francisco, de relatie tussen de hoekige architectuur en de seksuele symboliek, de manipulerende score van Jerry Goldsmith, het gebruik van spiegels voor ruimtelijke desoriëntatie, de bevreemdende oprispingen van het occulte en de verwijzingen naar Vertigo.

La Paglia gaat helemaal uit de bol wanneer ze bij de fameuze scène arriveert (hoofdstuk 9) waarin Sharon Stone tijdens een ondervraging in een politiekantoor geen broekje draagt en haar benen ontkruist. Bij het begin van de scène is Stone net ‘een koningin op weg naar de guillotine’, maar aldra keert ze de rollen om en toont ze haar macht over de mannen die haar op de rooster willen leggen maar geen blijf weten met hun ‘basic instinct’, een overwinning die culmineert in de veelbesproken onthulling van ’the center of life’, dixit Paglia.

De tweede commentaar, een dialoog tussen regisseur Paul Verhoeven en cameraman Jan De Bont, is perfect complementair. Na de theorie volgt nu de praktijk. Beide heren geven deskundig de knepen en technische geheimen van hun vak prijs. Verhoevens geestdriftig betoog is op zich al behoorlijk hysterisch, zijn Engels met zwaar Hollands accent doet er nog een flink schepje bovenop.

Met de trots van een ondeugende kwajongen meldt Verhoeven dat voor de seksscènes geen stand-ins werden gebruikt – we worden met onze neus op echte supersterbillen & -borsten geduwd. De Picasso’s die de riante woningen sieren, zijn daarentegen wel fake.

Voor wie aan de audiocommentaren nog niet genoeg heeft, is er een extra schijfje waarin het productieproces vanuit alle mogelijke hoeken wordt geanalyseerd, van screentests van Stone en Jeanne Tripplehorn tot storyboards en vergelijkingen tussen de montage voor bioscoop en televisie.