Culturele helden heeft muzikaal tv-gezicht Axl Peleman in overvloed: Van Elvis Costello tot The Beatles, van Michael Moore tot Monty Python.

* Wie zijn je helden?

De grote singer-songwriters uit de popgeschiedenis: Elvis Costello, The Beatles, Joe Jackson, Bob Dylan, Johnny Cash, Tom Petty en Bruce Springsteen. En mensen als The Carter Family, Leadbelly en Jimmie Rodgers: vergeten rootsartiesten die in hun tijd million sellers waren. Niemand kent nog Keep on the Sunny Side van The Carter Family. Het is nochtans de basis voor ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ en het verkocht eind de jaren 20 maar liefst 3,7 miljoen exemplaren.

* Het staat ook op de soundtrack van ‘O Brother, Where Art Thou?’

Een geniale film van Joel en Ethan Coen! Het verhaal speelt zich af in de zuidelijke staten van Amerika in de thirties, de periode van de country en bluegrass. Werkelijk alle muziekinstrumenten, microfoons of gitaren die je ziet, stammen ook exact uit die tijd. Als muziekkenner kan ik mijn hart ophalen aan zo’n tot in de puntjes verzorgde film.

* Ben je zo bezeten bezig met muziek?

Behoorlijk. Ik heb een platenkast waar ik bijzonder trots op ben. Van The Beatles heb ik alle originele albums op vinyl, en sinds kort ook allemaal op cd. Dat heeft me al een fortuin gekost, ja. En van Elvis Costello heb ik meer platen dan hijzelf, denk ik. De wereld heb ik al afgevlogen om Chinese of Japanse limited editions, bootlegs en mastertapes van hem te bemachtigen.

* Ben je al heel je leven Costellofan?

Get Happy was een van mijn eerste platen ooit, samen met Rubber Soul van The Beatles. Ik wil niet snobistisch klinken, maar ik had al vrij vroeg een volwassen muzieksmaak. Op mijn tienerkamer hingen posters van Bob Marley en John Lennon, en ook van een soldaat die neergeschoten wordt met daarbij in pathetische letters ‘Why’. Tegenwoordig hangen er prenten van Che Guevara en van John Cleese – ik ben een mega-Monty Pythonfan. Zoveel is er dus nog niet veranderd.

* Stel eens je favoriete band aller tijden samen?

Joni Mitchell zingt, Paul McCartney bast: hij beseft als geen ander dat bas spelen niet draait om wát je zegt, maar om hoé je het zegt. Aan de drums Stewart Copeland van The Police, vanwege zijn agressieve oer- drive. Op akoestische gitaar Paul Simon, een van de meest onderschatte fingerpickers aller tijden. Op Fender Rhodes Herbie Hancock, op piano Joe Jackson, en als blazers The Dirty Dozen Brass Band, het combo dat ook met Costello speelt.

* Hoe is het met je filmkennis gesteld?

Slecht. Films blijven me vaak niet bij, omdat acteren toch maar doen alsof is. Acteren vind ik een kunde, geen kunst: als je veel oefent, word je beter. Wat mijn lievelingsfilms zijn? One Flew Over the Cuckoo’s Nest, om de acteerprestaties. En concertfilms als Stop Making Sense van Talking Heads en The Last Waltz van The Band. Eigenlijk hou ik meer van documentaire films dan van gewone bioscoopprenten. Stuff als An Inconvenient Truth van Al Gore, de films van Michael Moore en de fantastische documentairereeks A History of Britain van Simon Schama ligt me bijvoorbeeld veel beter. The Road to Guantánamo past wellicht ook in dat rijtje. Die moet ik binnenkort nog eens huren.

‘Dagget Wet’, het Nederlandstalige album van Axl Peleman, is uit bij LC Music. Onder de naam ‘Liekes’ toert hij er ook mee door Vlaanderen. Info op www.axlpeleman.be en www.maandacht.be.

Thijs Demeulemeester