Arno

Of men het markante kustproduct Arno nu omarmt of er in een boog omheen bakfietst, over één zaak bestaat consensus: opent hij zijn mond dan is verwarring met een ander uitgesloten. Helaas wijst Santeboutique op het gevaar daarvan. Want zoveel rauwe persoonlijkheid de man in het zwart verspreidt, zo groot de grijze brij achter hem. Alsof het er toch weinig toe doet wat Arno onder de stembanden geschoven krijgt, moet men keer op keer gevonden hebben dat grommende maar gemuilkorfde funkrock of bastaardblues al volstonden. Maar het is niet omdat Oostendes mooiste hier verkondigt zich niet meer te herkennen in de conservatieve, krampachtige tijden dat de muziek die karakteristieken óók opgezadeld moest krijgen. Met Oostende Bonsoir en Flashback Blues staan er treffelijke songs op Santeboutique, maar te weinig.