Een vervolg op ‘Basic Instinct’: op papier leek het al geen goed idee; op pellicule werd het een ramp zonder weerga die zelfs onze stoutste verwachtingen overtreft. Potsierlijke dialogen, hilarische plotwendingen, rubberen suspense en genoeg fallussymbolen om een jaar VT4 mee te vullen: met ‘Basic Instinct 2: Risk Addiction’ tekent Sharon Stone voor de egotrip én de lachbreuk van het jaar. Het verhaal van een instant-campklassieker.

Gewapende bodyguards, presidentiële suites, drie kindermeisjes en een cabriolet: het zijn slechts enkele van de meer dan 120 eisen die Sharon Stone in haar contract voor Basic Instinct 2: Risk Addiction liet opnemen. Jammer genoeg vergat ze een zinnig scenario, een regisseur met een paar gram talent of een beetje goede smaak te vermelden. En dat voor een vrouw met een IQ van 154! Wat Stone op haar 47e laat zien in deze demente opvolger van Basic Instinct, Paul Verhoevens erotische thriller uit 1992 waarin Sharon al dan niet zonder slipje haar benen kruiste, tart elke verbeelding. Zelfs zonder de naaktscènes in aanmerking te nemen waarop Stone je dit keer met Courtney Love-achtige

generositeit trakteert.

Het begint al bij de proloog, waarin Stone meteen een potje softporno tegen hoge snelheid ten beste

geeft. Al racend door de straten van Londen laat ze zich achter het stuur van haar sportwagen – alweer schijnbaar niet gehinderd door ondergoed – een intieme massage door haar passagier welgevallen. Stones personage – misdaadschrijfster Catherine Tramell, mocht u bij de vorige aflevering alleen maar tussen haar benen hebben zitten turen – geilt deze keer namelijk op gevaarlijke seks, een vooralsnog niet door het ziekenfonds gedekte aandoening die haar op de sofa van gerechtspsychiater Michael Glass (David Morrissey) doet belanden.

Lachen met Freud

Hoewel Tramell daar weliswaar niet meteen in de horizontale positie glijdt – teasen, heet zoiets in vaktermen – duurt het niet al te lang voor de psychopathische nymfomane haar zinnen heeft gezet op haar Britse zielenknijper, die toch wel net kantoor blijkt te houden in een dildo-vormig gebouw! Voor de architectuur-fetisjisten onder u: het gaat om de uit glas en staal opgetrokken ‘augurk’ van Norman Foster die sinds 2002 de Londense skyline domineert. Het moge duidelijk zijn: hier gingen flink wat Lacaniaanse sessies aan vooraf. Ook wat volgt, is ronduit hilarisch, met als hoogtepunten: de protserige seksscène in de jacuzzi waarbij Stone de term overacting tot op Himalya-hoogtes hijst, de partyscène die zo uit een parodie op een Noel Coward-stuk lijkt geplukt en het nachtelijke uitje langs de bordelen van Soho, waar Stone zich in een partouze gooit onder het oog van een kwijlende David Morrissey.

Begrijp ons niet verkeerd. Een potje camp gaat er bij ons altijd in en bij Stone – herinner u Sliver, King Solomon’s Mines en Diabolique – duidelijk ook. Alleen ontbeert het voor cast en crew érg toepasselijk getitelde Risk Addiction elke vorm van ironie en lijken scenaristen Leona Birch en Henry Bean hun pseudofreudiaanse ongein pijnlijk ernstig te nemen. Waardoor het geheel – tot groot jolijt van de campliefhebbers – niet alleen aanzwelt tot een sublieme parodie op Basic Instinct, maar ook tot een heerlijk ranzige egotrip. In tegenstelling tot deel één – waarin de relatief onbekende Stone het qua star-appeal nog moest afleggen tegen Michael Douglas – werd de sequel immers volledig op haar lijf geschreven.

Kinderen net toegelaten

Dat lijf mag overigens – al dan niet met dank aan een leger plastisch chirurgen -nog steeds worden gezien. Dat vonden ook regie en hoofdactrice, want Basic Instinct 2 telt meer seksscènes dan het orgineel. Helaas zult u die in de bioscoop niet allemaal te zien krijgen. Tot woede van Stone, die de film ziet ‘als een donkere thriller die bewijst dat vrouwen van middelbare leeftijd nog altijd sexy en uitdagend kunnen zijn’ (lees: ‘Dit is mijn laatste kans om nog eens mijn toeters te laten zien vooraleer de medische wetenschap zich gewonnen moet geven tegen de zwaartekracht’) werden verschillende pikante passages er door de Amerikaanse distributeur immers uit geknipt. Daarmee werd de initiële NC-17-rating – wat betekent dat Amerikaanse kids de film enkel konden bekijken in het bijzijn van een volwassene – alsnog verruild voor een R-rating, oftewel: ‘Gelieve eerst de toestemming te vragen aan papa en mama.’ Weg met het lesbische onderonsje dus, eruit dat ménage à trois met Morrissey en een hoertje, en nog enig ander functioneel naakt waardoor de dvd met de director’s cut – pun not intended – nu al een gegarandeerde hit is.

Waar Stone met haar stilaan respectabele leeftijd weinig gêne toont om in haar blootje rond te hossen – als dat Meryl Streep maar niet op ideeën brengt – deden haar mannelijke tegenspelers duidelijk heel wat moeilijker, meteen een van de redenen waarom de sequel zo lang op zich liet wachten. Risk Addiction is ondertussen al tien jaar in de maak en het samenstellen van de cast liep niet van een leien dakje. Zo vond de oorspronkelijk voor de rol van gerechtspsychiater Michael Glass gepolste Pierce Brosnan het script te vulgair, weigerde Kurt Russell zijn blote kont te tonen en moest Robert Downey Jr. passen wegens zijn zoveelste drugs-akkefietje. Law & Order-ster Benjamin Bratt werd door Stone dan weer te min bevonden. Alle respect voor de uiteindelijk gecaste Britse B-ster David Morrissey dus, al denkt zijn eega daar inmiddels misschien helemaal anders over.

Regisseur gezocht

Ook het vinden van een regisseur – geloof het of niet maar er zát iemand in de regiestoel – bleek geen eenvoudige klus. Vooraleer Michael Caton-Jones, de Britse maker van onder meer Scandal, Rob Roy en City by the Sea – zijn handtekening zette, deden verschillende andere namen de ronde. De bekendste waren Paul Verhoevens voormalige rechterhand Jan de Bont (de regisseur van Speed, Twister en cameraman ten tijde van de originele Basic Instinct), John McTiernan (de bazookafilmer achter de Die Hard-franchise), Paul Verhoeven zelve natuurlijk en zelfs David Cronenberg, de meester van de body horror en het genie achter Videodrome, The Fly, A History of Violence en ander akeligs. Tramells slijmerige dildo’s, haar biomorfe meubilair en virale videobanden; we zagen ze al zo voor ons.

Dat Risk Addiction niet meteen een gezegend project was, is dus nog zacht uitgedrukt. Geen wonder dat ook Stone zelf jarenlang de boot afhield, waardoor zelfs even werd gedreigd met Demi Moore! Gelukkig deden het weinig voorspoedige verloop van Stones carrière, de onherroepelijke vervaldatum voor femmes fatales en een riant loonbriefje – 13,6 miljoen dollar om precies te zijn – haar uiteindelijk overstag gaan om veertien jaar na Basic Instinct nog eens in het sexy mantelpakje van Catherine Tramell te kruipen. Zelfkennis, heet zoiets, want laten we eerlijk wezen: samen met haar rol in Scorsese’s Casino (goed voor een Oscarnominatie) blijft Basic Instinct, en dan vooral het beroemdste beaver shot ooit, zo ongeveer haar enige claim to fame, zelfs al houdt Stone vol dat het notoire shot er indertijd buiten haar wil om werd ingestopt.

Puur natuur

Over Sharon Stone kun je dan ook beweren wat je wil, maar niet dat ze niet over een goed gevoel voor humor – herinner u ook dat zelfparodiërende whiskyreclamespotje – of een flink stel, euh, hersens beschikt. Die heb je tenslotte nodig om al die jaren je status en je marktwaarde als glamourqueen te bevestigen, terwijl je ondertussen gezwind de flops en tabloidschandaaltjes aan elkaar rijgt. Over schandaaltjes gesproken: Stone spande onlangs nog een proces aan tegen haar plastisch chirurg nadat die had beweerd haar recent te hebben bijgewerkt. Groteske leugens, aldus Stone, want ‘alles wat je in Risk Addiction te zien krijgt, is voor de volle honderd procent natuurlijk’, daarbij uiteraard even abstractie makend van de bordkartonnen acteerprestaties en de met siliconen aaneengeregen plot.

Ga dat zien, maar op eigen risico en vooral als u eens stevig wil schuddebuiken. O ja, en misschien ook opdat Sharon Stone er genoeg aan zou overhouden om hierna met pensioen te kunnen. Ze mag dan al formeel uitgesloten hebben dat er nog een derde episode komt, laten we vooral niets aan het toeval overlaten.

Door Dave Mestdach