HET ZIEK ZIJN ZIEK. EEN JAAR NADAT ZE TE HOREN KREEG DAT ZE BORSTKANKER HAD, STAAT FELLE ANASTACIA TROTS WEER OP.

ANASTACIA

(Epic)

In concert: 8/10 Sportpaleis, Antwerpen.

Anastacia ***

Het heeft soms wat van een oorveeg. Een mep. In your face. Dat het derde album van Anastacia zo’n schreeuw op leven en dood is geworden, mag uiteraard niet verbazen. Een jaar geleden raakte bekend dat de New Yorkse zangeres borstkanker had. Niemand had toen durven dromen dat ze zo snel weer boven water zou komen. Ze was amper van de operatietafel af of ze zette zich al aan het schrijven. Een vechter als Anastacia laat zich immers niet intimideren door een ernstige ziekte. Terwijl ze nog bestralingstherapie volgde, dook ze al de studio in met Glen Ballard (Alanis Morissette) en Dave Stewart (Eurythmics). Zij zorgden er op aangeven van de zangeres voor dat de balans meer naar een potig rockgeluid dan naar funky frivoliteit overhelde.

Seasons Change trapt, als was het een beginselverklaring, nijdig af met een funkmetaltrip. Een brok passie – ergens tussen Rage Against The Machine en Skunk Anansie -met een poppy gelaat en een fikse scheut soul in het bloed. Vocaal haalt Anastacia verschroeiend uit. In Sick And Tired verwijst ze naar het voorbije rampjaar: ‘My life is on the line‘. De regel ‘I’m sick and tired of being sick and tired” is al even veelzeggend. Er schuilt veel woede en onvrede in het album. Maar niet enkel de ziekte heeft aan haar gevreten. De songs zijn duidelijk geschreven door iemand die zich in de steek gelaten voelt.

Soms stoort de vaak terugkerende dynamiek van zachte strofen en harde refreinen, al proberen exotische samples en gitaareffecten de voorspelbaarheid wat te camoufleren. Het is verfrissend om in Welcome To My Truth, een popsong met drive waar Avril Lavigne een arm voor veil zou hebben, pas-teltinten aan te treffen die wegblijven van de mechanische productie die andere liedjes net iets te glanzend in de verf zet. Het is een zalige, verheffende song. Ondanks de bijwijlen zwarte inhoud, is de cd overigens in zijn totaliteit opwekkend, dankzij de aanstekelijke melodieën. Nog zo’n weldadig, kietelend nummer is Pretty Little Dum Dum, waarin een fee-erieke achtergrondstem mooi contrasteert met het vitriool dat Anastacia spuwt: ‘He says he loves you but he lies’. Als de soulrock op deze plaat de stereotiepen mijdt, zoals ook in de akoestische ballad Heavy On My Heart, is het pure klasse.

Peter Van Dyck

Peter Van Dyck