Waar Disney-bimbo’s al niet goed voor zijn. Met Selena Gomez en Vanessa Hudgens voor de camera vindt Harmony Korine, voormalige jonge halfgod van de opgefokte alternatieve cinema, weer enigszins aansluiting bij de hoogdagen van Kids, Gummo en Julien Donkey-Boy. ‘Spring Breakers is misschien wel mijn strafste stoot tot nog toe.’
Het fenomeen Harmony Korine werd geboren toen hij als jonge knaap Larry Clark (op wie hij al skatend was gebotst) het scenario bezorgde voor cultfilm Kids (1995) en vervolgens zelf whitetrashjongeren portretteerde in het verbijsterende Gummo (1997). Na Julien Donkey-Boy (1999) verdween de bastaardzoon van Werner Herzog, Larry Clark en Bruce La Bruce van de radar. Pas in 2007 dook hij weer op, met Mister Lonely, gevolgd door Trash Humpers (2009), twee kijkstukken die iets minder intrigeerden omdat ze veel minder kinderen van hun tijd waren. ‘Ik had geen zin meer om films te maken. Ik zat aan de drugs en was een behoorlijk wrak, niet in staat om films te maken. Ik stuurde ook aan op een breuk, wilde een totaal ander leven, ver weg van de publieke belangstelling. Zeven jaar was ik ‘weg”, zegt Harmony Korine nu, coherenter dan ooit tevoren. ‘Ik leid nu een veel gezonder en gelukkiger leven. Ik heb een vrouw, kinderen, een huis, een plek om te schilderen en speel basketbal. Ik ben wijzer en kalmer. Vroeger had ik het enorm lastig om mijn ideeën in te tomen. Ze bleven me maar overvallen en ik kreeg ze niet of nauwelijks in een artistieke vorm verwerkt. Nu kan ik al die ideeën filteren.’
Leid daar niet uit af dat zijn nieuwe film, Spring Breakers, slap spul is. Bikinibabes bij de vleet, James Franco als blanke gangstarapper, orgie na orgie op muziek van Skrillex, Britney Spearsliedjes vanwege de lyrics en zoveel fluorescerende kleuren en cuts dat je ogen er pijn van doen: de veertigjarige Korine haalt alles uit de kast. ‘Ik wilde een film die je fysiek aangrijpt, bijna het equivalent van een drugservaring. Ik zag een haast vloeibaar, vormelijk volledig vrij verhaal voor me. Een film die even wild en bombastisch is als spring break zelf. Met beelden en geluiden die van alle kanten op je afstormen, een dans van oppervlakkigheid. Het gaat uitsluitend over hoe de dingen eruitzien en aanvoelen. Over kleuren en smaken, een explosie van energie.’
Niet-Amerikanen wil Korine gerust uitleggen wat spring break precies is. ‘Een jaarlijks Amerikaans cultureel fenomeen. Kids uit high school of college rijden eens per jaar naar de kusten van Florida. Daar bezetten ze de stranden, ze breken de boel af, slikken tonnen drugs, zuipen zich laveloos en seksen erop los. Nadat ze goed het beest hebben uitgehangen, rijden ze weer braaf naar huis of naar school en doen alsof er niets gebeurd is. Het is half een uitspatting, half een animalistische overgangsrite. Ik ben in die cultuur opgegroeid. Ik vond spring break de meest gewone van mijn ervaringen. Pas onlangs ben ik over het fenomeen beginnen na te denken en nu zie ik er een interessante metafoor in.’
Dieper wil Korine daar niet op ingaan. ‘Het zal wel een uitdaging zijn om over Spring Breakers te schrijven zonder uit je nek te kletsen. Maar dat is goed. Het is mijn job jullie job zo moeilijk mogelijk te maken. Spring Breakers daagt de notie ‘proberen iets uit te drukken’ uit. Het is een stuk poppoëzie, bedoeld om vooral gevoeld te worden.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
