Al van bij de eerste noten van L’Aventura is duidelijk dat Sébastien Tellier ook na zes studioalbums niet in een hokje te murwen valt – tenzij dat van de kitsch. Tegenwoordig laat de Parijse bohemien zich meevoeren op warme Braziliaanse luchtstromen. Het hoofd vertoeft daarbij nog steeds stevig in de wolken, de voeten bungelen ondertussen iets dichter bij de grond. ‘Ik doe mijn best om me volwassen te gedragen, maar niet in mijn muziek.’
Op 11 oktober laat Sébastien Tellier – mogelijk kent u hem van het altijd wat onder de radar gebleven maar bloedmooie La ritournelle, of van zijn Eurosongdeelname in 2008 – zijn recentste album L’Aventura in de AB los, waarop hij ergens tussen kitsch, bossa en Gainsbourg zweeft. Een serieuze uitdaging, want de weelderig gearrangeerde muziek, waaraan ook Philippe Zdar van Cassius en Jean-Michel Jarre meewerkten, laat zich niet zo makkelijk naar het podium vertalen. ‘Het is zelfs onmogelijk,’ oordeelt Tellier (39), ‘maar ik vind niet dat je live compleet dezelfde versies als op plaat moet brengen. Ik mik meer op charme dan op perfectie. Ik ben in feite altijd een estheet geweest, een dandy, maar ik heb ingezien dat dat uiteindelijk weinig waard is. De imperfectie, dat boeit me nu.’
Een Braziliaanse plaat, net bij het begin van de voorbije zomer, dus op het moment dat dat land volop in de picture stond met het WK, en de Olympische Spelen moeten nog komen. Goed gezien.
SÉBASTIEN TELLIER: ‘Ik was me er nochtans to-táál niet van bewust, maar na verloop van tijd ging het me wel dagen dat er blijkbaar iets te gebeuren stond in Brazilië. (grijnst) Ik blij natuurlijk, alsof er plots een rode loper voor mijn nieuwe plaat uitgerold werd.
Ik ontdekte Brazilië tijdens mijn tournee voor Sexuality, in 2009. Ik voelde meteen een connectie met de muziek: complexe structuren die toch zeer licht aanvoelen, net wat ik ambieer. De instrumental Love, tevens de opener, was het eerste nummer dat ik voor L’Aventura schreef. Toen voelde alles nog prima. Maar toen ik voor enkele opnames naar Brazilië trok, kwam ik tot de vaststelling dat mijn gitaarspel serieus te wensen overliet. Vooral mijn ritmiek met de rechterhand bleek een probleem. Tussen al die Braziliaanse rastalenten (Tellier kreeg hulp van componist Arthur Verocai en percussionist Robertinho Silva, nvdr.) voelde ik me net een jongen die recht van de schoolbanken kwam. Oh la la, c’était dûr!
Je hebt dus voornamelijk gecomponeerd op gitaar in plaats van piano, zoals je doorgaans doet?
TELLIER: Ja. In het verleden zette ik me achter mijn laptop of piano en begon ik een nummer te bricoleren. Maar mijn omgeving is minstens even belangrijk wanneer ik nieuwe muziek componeer. Voor bijna elk album ben ik verhuisd. Ten tijde van My God Is Blue (2012) betrok ik in Parijs een appartement met heel hoge plafonds en middeleeuwse lambriseringen, heel sacraal allemaal. Voor L’Aventura pendelde ik tussen Brazilië en mijn optrekje in de Montmartrewijk, ik had er mijn stadstuin ingericht met palmbomen, rieten omheiningen… Alles erop en eraan.
Eigenlijk komt het erop neer dat ik in mijn werk zoveel mogelijk kind probeer te blijven. Daarbuiten doe ik tegenwoordig mijn best om me volwassen te gedragen. Anders word je vermorzeld.
Je spreekt uit ervaring?
TELLIER: Ik ben lange tijd best naïef geweest, ja. Ik vertrok op avontuur en ging ervan uit dat je de energie terugkrijgt die je geeft… Mijn muziek ontsproot uit egocentrisme en narcisme. Ik was een opportunist. Daarom deed ik bijvoorbeeld ook mee aan het Eurovisiesongfestival -fantastische ervaring trouwens. Ik voelde me un grand zozo.
Een wat?
TELLIER: Ik bedoel daarmee dat ik eigenlijk zomaar wat deed. Maar ik heb nu een zoon om voor te zorgen en de veertig loert om de hoek, ik moet me dus anders gaan gedragen. Gedaan met de grand zozo. (lacht)
Is het daarom ook dat je gestopt bent met drinken?
TELLIER: Niet echt. Sinds ik gezonder leef, voel ik me gewoon fitter en evenwichtiger. Ik mijd nu alles waar ik vroeger voor stond. Ik schipper eigenlijk constant tussen dat naïef blijven en volwassen zijn… Ik denk dat veel ouders daarmee worstelen. Als er eenmaal een kind in het spel is, word je in een andere sfeer gedwongen. Vroeger ging ik op zoek naar het schimmige, naar het zinnenprikkelende, maar dat lukt moeilijker als er in je huis overal knuffelbeertjes rondslingeren.
Je moet me wel eens deze contradictie in je oeuvre uitleggen: de nostalgie druipt ervan af, maar in je teksten zet je je net af tegen het verleden. Op L’Aventura doe je het weer, met het nummer Ricky.
TELLIER: Ik bén een nostalgicus, maar weet je wat het is: ik heb een zeer banale jeugd gehad. Ik groeide op in een wijk met allemaal dezelfde huizen. Ik deed judo, hoewel ik daar een hekel aan had: ik begreep niet waarom je elkaar pijn zou doen. Ik haatte school. Ik behoorde tot de middenklasse, maar belandde op een internaat met allemaal rijken. Kortom, ik spendeerde mijn dagen met dromen van een ander leven. Daar gaat Ricky over.
Ben je nog steeds een dromer?
TELLIER: Dromen intrigeren mij enorm, alleen al omdat ze gebeuren terwijl je slaapt. Ik ben geneigd te denken dat je enkel in je dromen je ware ik kunt tonen. Ik ben een man, een dier, als ik zou kunnen zou ik elke dag een andere vrouw bespringen, maar ik besef dat dat in het werkelijke leven wat moeilijk ligt. Tu comprends? (grijnst)
Enkele jaren geleden vertelde je me dat je ervan droomde je oude dag door te brengen aan een Italiaans meer, dobberend in je eigen bootje. Hoe ver sta je daarmee?
TELLIER:Ah, je suis tout proche! Ik wilde iets kopen in Italië, aan het Gardameer, maar er bestaat een onnozele Europese wet die stelt dat je dan iets in onderpand moet geven in je land van herkomst. Zo ver ben ik nog niet. Maar de droom blijft: ooit ga ik met mijn bootje inkopen doen en ondertussen geniet ik van de magnifieke schoenen die die Italianen altijd dragen.
SÉBASTIEN TELLIER
Op zaterdag 11/10 in de AB. Alle info: abconcerts.be L’Aventura is uit bij Record Makers.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
