Alcarràs ****

Ondanks een mondelinge overeenkomst die nog van de Spaanse Burgeroorlog dateert, komt er dra een eind aan de perzikenteelt van de Catalaanse familie Solé. De nieuwe eigenaar wil zonnepanelen waar nu de fruitbomen staan. De zomer van de laatste oogst is er een om nooit te vergeten. Omdat deze keer iedereen mee moet plukken, van kind tot grootvader. Maar ook omdat het doodsvonnis de anders zo hechte familie in twee splijt.

De thematiek van Alcarràs is droevig, actueel en politiek: kleinschalige familielandbouw is niet of amper rendabel. Met de kleine boerderijen verdwijnt ook een eeuwenoude manier van leven. Maar de Catalaanse regisseuse Carla Simón, nicht van perziktelers in het Alcarràs van de titel, won er de Gouden Beer bovenal mee door het kleine verhaal in geuren en kleuren te vertellen.

Simón maakt van de volledige familie het hoofdpersonage en geeft haast ieders intimiteit, bezorgdheden en blik op de wereld mee. Van de grootvader die in zijn eer en waardigheid gekrenkt is en nog hoopt te kunnen onderhandelen met een mand versgeplukte vijgen tot het wilde kind dat plots geen autowrak meer heeft om in te spelen, evenmin als neefjes om mee te ravotten en de boer die zijn rug kapot werkt en woest van hot naar her loopt. Simón vertelt hun verhalen sappiger, warmer en smakelijker dan een rijpe perzik die de hele dag in de blakende zon heeft gehangen. En met een wolkje weemoed.

Ze bereikt zo een authenticiteit waar zelfs de broers Dardenne hun pet voor afnemen, met voortreffelijke vertolkingen van niet-professionele acteurs en een camera die de schoonheid van de omgeving, het fruit en de manier van leven eerder terloops registreert dan opzoekt.

Alcarràs is de zwanenzang van een boerenfamilie, een moderne boerenfilm. Maar de familie wordt met zoveel finesse, warmte en inlevingsvermogen geschetst dat je ook moet denken aan de humanistische parels van de Japanse Hirokazu Kore-eda. Niet slecht voor een tweede film.