Al mijn vaders

Eerste zin Misschien wilde je het niet.

Na een voordracht die Myra aan de universiteit van Boekarest over het concept van de liefde bij Dante houdt, raakt ze in gesprek met Jan Wassink, een jonge Nederlandse jurist in opleiding. Van de liefde heeft hij duidelijk meer verstand dan van Dante en niet veel later trouwen ze. Hun nieuwe woonplaats wordt Amsterdam, waar hij Roemeense dieven uit de nor probeert te houden en zij binnen de vakgroep vergelijkende literatuurwetenschap ‘Lectura Dantis’ doceert.

Maar dan duiken er spoken op. Er is sprake van dat Myra’s vak afgevoerd zal worden omdat niemand nog interesse heeft in de Divina Commedia en omdat Mohammed volgens Dante met zijn darmen uit zijn buik bengelend in de hel zit. Kan zoiets nog wel in politiek correcte tijden? Bovendien heeft het hoofd van de vakgroep zijn begerige oog op Myra laten vallen, wat allerhande oude wonden openrijt. Dennis, zoals de man heet, lijkt een van haar vaders te willen worden, zoals de vele mannen die haar tijdens haar kindertijd en jeugd hebben misbruikt nadat ze door haar ouders in een internaat was geparkeerd. Allemaal wilden ze hetzelfde van deze kleine Nadia Comaneci – dat ze op hun schoot kwam zitten en hen aan haar tieten liet trekken – behalve misschien die ene, die haar leerde hoe ze in de literatuur, en dan vooral in Dante, een manier om te overleven kon vinden. Diezelfde Dante dus die nu afgeschaft lijkt te zullen worden, en van wiens Commedia er een exemplaar in haar steeds klaarstaande survivalkoffer zit, tussen het ondergoed, het snelverband en de blikken witte bonen – als Roemeense vergeet je nooit wat honger is.

Mira Feticu’s autobiografisch geïnspireerde Al mijn vaders is een donkere roman over misbruik en trauma die de makkelijke weg van het expliciete geweld netjes uit de weg gaat. Hoofdstuk na hoofdstuk word je als lezer dieper binnengeleid in Myra’s verleden, dat als een steeds strakker zittende dwangbuis om haar geest knelt. Haar herinneringen lijken in golven te komen en dat is ook hoe je Al mijn vaders ervaart. Het is alsof je op het strand zit, bij vloed, iedere nieuwe golf net dat ietsje verder komt dan de vorige, en je beseft dat die vormeloze blubber daar in de verte straks voor je voeten zal liggen.