‘The Wire’ – Half politiereeks, half sociologische studie – is een verslavende tv-serie over drugs.

SERIE: **** EXTRA’s : *

(warner home video)

The Wire Seizoen 1

Serie. Eigenlijk mag je de ‘war on drugs’ in de Verenigde Staten geen oorlog noemen, want: ‘Wars end’. Dat zegt een van de personages aan het begin van The Wire, en in het vervolg van deze 13-delige tv-serie kunnen we zien waarom de VS in de strijd tegen de drugs in een straatje zonder eind zijn verzeild. Aan de hand van één onderzoek dat over het hele eerste seizoen wordt uitgesponnen, brengt The Wire – een serie van HBO ( The Sopranos, Six Feet Under) die bij ons nog niet op tv te zien was maar nu uitkomt op dvd – een indringende en grandioze blik op de strijd tussen politie en dealers in de Amerikaanse stad Baltimore.

Nadat voor de zoveelste keer een drugsverdachte is vrijgesproken, spuwt detective Jimmy McNulty zijn gal tegen de rechter van dienst. Die doet een paar telefoontjes, het logge politieapparaat schiet in gang en McNulty mag drugsbaron Avon Barksdale proberen neer te halen. Er wordt een team samengesteld en Barksdale en zijn mannen worden via afluisterapparatuur – de ‘wire’ uit de titel – dag en nacht in hun doen en laten gevolgd, tot er voldoende informatie is om de drugsbende voor het gerecht te slepen. En dat is het dan: The Wire biedt geen snelle opeenvolging van spectaculaire autoachtervolgingen of brutale schietpartijen (zoals in bijvoorbeeld The Shield), maar wel beelden van agenten die gespannen semafoonberichtjes zitten te noteren en proberen te ontcijferen. De genialiteit zit hem echter in de manier waarop de reeks uitgebreid en gedetailleerd alle radertjes laat zien die tijdens het onderzoek over elkaar heen schuiven. De serie is heel traag – we zitten al een paar afleveringen ver vooraleer ’the wire’ er daadwerkelijk is – maar graaft daardoor veel dieper dan de meeste politieseries. Bovendien krijg je voor een keer niet alleen de werking van het politieapparaat te zien – waar lethargie overheerst en de bazen vooral aan hun goede naam denken -, The Wire toont ook hoe het toegaat aan de kant van Barksdale. Dat levert een vernietigend portret op van West Baltimore, een verloederde wijk die eerder lijkt op de Gaza-strook dan op een Amerikaanse stad en waar kinderen al snel een onderdeel vormen van de perfect geoliede drugsmachine.

Met zijn uitgebreide aandacht voor de codetaal van de dealers en de omgeving waarin de jongeren opgroeien heeft The Wire meer weg van een sociologische studie dan van een politiereeks zoals je die gewoon bent. Met één verschil: tenzij u Luc Huyse heet, zult u sociologie nog nooit zo spannend gevonden hebben als nu. Bij de eerste aflevering zit je in de zetel gefascineerd te kijken hoe de zaak zich ontrolt, en daarna raak je dieper en dieper meegesleurd in de hel van West Baltimore. Bovendien zit The Wire vol echt geniale momenten: de scène bijvoorbeeld waarin McNulty en zijn collega een crime scene moeten onderzoeken en hun frustratie de vrije loop laten (in een paar minuten zit een twintigtal keer ‘Fuck’ of ‘Motherfucker’). Of de scène waarin een afrekening in het drugsmilieu gereconstrueerd wordt aan de hand van enkele binnenlopende semafoonberichtjes. En dat alles mondt uit in een adembenemende finale, waarin letterlijk iedereen verliest, antiheld McNulty nog het meest van al. Om het in het jargon van The Wire te zeggen: ‘Fucking brilliant.’

Extra’s. Commentaar bij drie afleveringen van bedenker David Simon, regisseur Clark Johnson en George Pelecanos, de Amerikaanse misdaadschrijver die ook een paar afleveringen van The Wire neerpende. Voor het tweede seizoen kwam ook Dennis Lehane, die andere grote crime writer, de scenaristen vervoegen. We kunnen nauwelijks wachten.

Stefaan Werbrouck