De muziek baarde hen de meeste zorgen, maar hun hoes ZORGDE voor de grootste problemen. De copyrightnachtmerrie van 2MANYDJS.

Kort na de release van hun mash up-album As Heard On Radio Soulwax Pt. 2 (2002) leerden 2manydjs een en ander over de wet van Murphy. Als hoes kozen ze zonder toestemming voor een foto uit een boekje van een Engelse celebrityfotograaf. Met een bewerkte kopie kon er maar weinig fout gaan, dachten ze. Maar helaas was dat weinige wél genoeg voor een forse schadeclaim. Kort nadat de originele foto op de redactie van The Face was beland, viel er ten huize Dewaele een dagvaarding in de bus. De fotograaf, ene Richard Young, eiste dat het album wereldwijd uit de handel werd genomen en vroeg een schadevergoeding van drie euro per verkocht exemplaar. Lang niet kwaad, als je weet dat het album 350.000 keer over de toonbank ging.

‘Als uitgangspunt toonden Stephen en David me een reggaemaxi’, herinnert ontwerper Marc Meulemans zich. ‘De hoes was heel amateuristisch: je kon de potloodlijntjes nog zien die ze hadden getekend om alles min of meer recht te plakken. Voor 2manydjs wilden ze dezelfde sfeer. Geen trendy foto, maar een ‘do it yourself’-cover, helemaal volgens de punkethiek.’ Terwijl hij liep na te denken, botste Meulemans in De Slegte toevallig op een boekje vol foto’s uit Langan’s Brasserie in Londen: ‘Een goor kot, waar notoire foute feestneuzen à la Rod Stewart zich geregeld bezatten. Toen ik erin begon te bladeren, wist ik meteen: dit is het. Het was allemaal heel erg sleazy en trashy – de cafébaas had het zelfs in eigen beheer uitgegeven.’

Elton John maakt geen vredesteken, maar geeft de fotograaf ’the two fingers’ – de Britse variant van onze gestrekte middelvinger. Het gebaar vond zijn oorsprong in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk (1337-1453). Engelse boogschutters maakten zoveel slachtoffers onder de Fransen, dat hun wijs- en middelvinger – waarmee ze hun boog opspanden – bij wijze van wraak werden afgehakt als ze krijgsgevangen werden genomen. De Engelsen waren hierover zo verbolgen dat ze op het slagveld hun twee vingers naar de Fransen opstaken, als teken van onoverwinnelijkheid.

Na de klacht van fotograaf Richard Young – de zaak werd in der minne geregeld – moest Meulemans in ijltempo een tweede hoes ontwerpen.’Ik zat op dat moment in Amsterdam voor een andere opdracht. Omdat ik geen tijd had voor een volledig nieuw ontwerp, belde ik naar de platenfirma met de opdracht: “Neem een potje Tipp Ex, en schilder alles weg wat niet van ons is.” Tipp Ex werd door punks heel vaak gebruikt op hun platenhoezen – vandaar.’

Marc Meulemans, ‘autodidact inzake propagandamateriaal’, rolde de grafische sector in onder impuls van punkpaus Malcolm McLaren. Hij werkte ondermeer voor Eskimo, Belmondo, Smak, de Modenatie, Toneelhuis Amsterdam en het Musée des Arts Décoratifs in Parijs, en mag zichzelf ook huisontwerper van het modehuis A.F. Vandevorst noemen. Hij ontwierp verder artwork voor A Brand, Magnus, dEUS en Any Way The Wind Blows, en werkt ook als art director voor het onafhankelijke maandblad DENG. Richard Young is een Engelse celebrityfotograaf, die al meer dan 30.000 feestjes vastlegde op een slordige 65.000 filmrolletjes – goed voor meer dan 2,5 miljoen negatieven.

De man met de zak over het hoofd is niemand minder dan Elton John, die Langan’s stomdronken buitenwaggelt. Meulemans: ‘Op de originele foto trekt hij een ongelooflijk debiele smoel, maar om problemen met het portretrecht te vermijden, plakte ik een bruine zak over zijn hoofd. De montage is bewust heel slordig, maar vat de geest van de plaat wel goed samen. In feite is het een grafische mash-up: een grappige combinatie van twee beelden die op het eerste gezicht totaal niet bij elkaar passen.’ De kartonnen zak haalde Meulemans gewoon uit de supermarkt. ‘Voor een eerste versie hadden we er het gezicht van Lambik op getekend, maar dat was een beetje too much.’