WORK OF BRIAN – Twee toppers – ‘Blow Out’ en ‘Dressed to Kill’ – van Brian De Palma zijn in hun origineel beeldformaat te bewonderen op dvd, helaas zonder de extra’s van de Zone 1-edities.

1 VS, 1981

Dvd / Lumière

Film: ****

Extra’s: –

2 VS, 1980

Dvd / Lumière

Film: ****

Extra’s: -Brian De Palma een misogynist? Niets meer dan een Hitchcockimitator? Of een regisseur die enkel voor visuele capriolen gaat? Zijn tegenstanders zullen toch nog eens naar films als Sisters (1973), Obsession (1976) Carrie (1976), Dressed to Kill (1980), Blow Out (1981), Scarface (1983), Body Double (1984), The Untouchables (1987), Casualties of War (1989), Carlito’s Way (1993) en Mission: Impossible (1996) moeten kijken. De Palma is een meesterstilist, maar wel een die zijn stijl in functie stelt van de inhoud. En ja, hij heeft zijn bewondering voor Hitch altijd hardop verkondigd, maar een kopiist is hij niet.

Neem nu Dressed to Kill, waarin een psychopaat seksueel uitdagende dames met een scheermesje bewerkt. De door hem briljant geregisseerde museumscène verwijst wel degelijk naar Vertigo, maar in al haar speelse opwinding is ze ook typerend voor De Palma’s eigen esthetische raffinement. De douchescènes aan begin en einde roepen natuurlijk herinneringen op aan Psycho, met trouwens eenzelfde lot voor Angie Dickinson als Janet Leigh. Voor De Palma bieden ze het ideale excuus zijn brede kennis van de filmgeschiedenis te etaleren, naar hartenlust te citeren om de kijker te verwarren en te entertainen.

Daarnaast zet De Palma de genreconventies flamboyant op hun kop. Porno, horror, psychologisch drama, romantiek en suspense worden hevig door elkaar geschud, met de film Blow Out als perfecte voorbeeld. In zijn zoektocht naar de ultieme schreeuw voor een moordscène meent een geluidstechnicus (John Travolta) bij een toevallig geregistreerd auto-ongeluk ook een schot te horen – het begin van een samenzweringsthriller met referenties naar de moord op JFK, Watergate en het Chappaquiddickincident van Ted Kennedy. Met de titel én de plot refereert De Palma naar Antonioni’s Blow Up, en toch is het een van zijn meest persoonlijke films. De prent heeft een verbluffende puzzelstructuur, barst van de visuele vondsten en is bij momenten gruwelijk spannend. Een ware filmles.

PIET GOETHALS