Nu haar rol in Game of Thrones is uitgespeeld, kan Sophie ‘Sansa Stark’ Turner tot de krachtigste leerlinge uit de X-Men-klas muteren: Jean Grey. Een sterke beurt maakt ze in Dark Phoenix echterniet.
Hoewel Simon Kinberg al een lange X-Men-geschiedenis heeft – hij dook al zeven keer eerder op de credits van deze lucratieve franchise, vooral als producer en scenarist – kruipt de Brit met Dark Phoenix nu voor het eerst in de regiestoel.
Dat is niet toevallig. De belangrijkste alumni van Xavier’s School for Gifted Youngsters (het kloppende hart van de filmserie) – o.a. Michael Fassbender (Erik Lehnsherr), Jennifer Lawrence (Raven) en Nicholas Hoult (Hank McCoy) – wilden immers enkel terugkeren als Bryan Singer, die in 2000 de eerste X-Men regisseerde, door Kinberg vervangen werd. Niet omdat Singer de franchise met Dark Phoenix-voorloper X-Men: Apocalypse drie jaar geleden in een box office-dipje stortte, maar omdat hij de laatste jaren zo vaak in opspraak is gekomen dat hij stilaan een eigen hoofdstuk in de #MeToo-geschiedenis verdient.
Hoewel dat de keuze voor Kinberg waarschijnlijk een stuk gemakkelijker maakte, had deze twaalfde X-Men-film ook wel zonder die X-Men: First Class-lichting uit 2011 overleefd. Toch op papier. Dark Phoenix draait immers voornamelijk rond de nieuwe primus van de klas: Jean Grey.
In de vorige film werd zij al door Sophie Turner vertolkt maar pas nu moet de Game of Thrones-ster de franchise helmaal in X-WoMen-richting duwen. Na een korte terugblik op Greys prille jeugd in 1975 springt de openingsscène dan ook meteen naar 1992 om daar haar vuurdoop bij Professor X’s leerkrachtenkorps te tonen. Tijdens die buitenaardse reddingsmissie absorbeert Grey een kosmische kracht die haar prompt tot hottest property van het melkwegstelsel promoveert.
Originaliteit hoef je hier dus niet verwachten. Net zoals bij de meeste superheldenfilms geldt ook hier: één superkracht to rule them all. Alleen huist die mysterieuze kracht nu dus in Jean Grey, een ongeleid projectiel dat zich heel de tijd afvraagt wat er mis is met haar terwijl ze iedereen rondom haar afstoot, al dan niet met geweld. Maar al zou Grey als een feniks uit haar as moeten herrijzen, Turner weet zelfs haar zeurende personage niet eens tot leven te wekken. Als sterkste van de klas wordt ze zo constant overklast door de overblijvers uit de oudere X-Men-films.
Als leading lady valt Turner dus te licht uit. Gelukkig is de superheldenfranchiseeen ensemble-onderneming waar steevast fijne klasbakken in opduiken (ook te herkennen: een blonde Jessica Chastain als opperschurk) waardoor Dark Phoenix – dat tijd besteedt aan elk van hen – finaal toch overeind blijft en tussen het obligate vuurwerk en visueel gekletter door soms zelfs weet te charmeren met zijn universele verhaaltje over vriendschap, uitsluiting en aanvaarding.
X-Men: Dark Phoenix
Simon Kinberg met Sophie Turner, Jennifer Lawrence, James McAvoy
