David Attenborough kondigde pal op zijn 99e verjaardag nog maar eens een natuurdocumentaire aan. En hij is niet de enige met een indrukwekkend, zij het stokoud palmares. Deze zeven iconen lieten zich niet tegenhouden door rimpels of wankele heupen om nieuw werk af te leveren.
Agnès Varda
Volgens Martin Scorsese behoort Agnès Varda tot ‘de goden van de cinema’. De Franse filmgodin werd in 1928 in Brussel geboren en groeide uit tot een van de eerste grote vrouwelijke filmregisseurs. Ze was een tijdlang fotografe, maar werd vooral bekend door haar feministische en sociaal geëngageerde films, zoals Cléo de 5 à 7 (1962) en Sans toit ni loi (1985). Varda overleed in 2019 met een hele rits prijzen op haar naam. Zo won ze als eerste vrouwelijke regisseur een ere-Palme d’Or op het filmfestival van Cannes in 2015 en een Academy Honorary Award in 2017. Daarnaast was ze met haar nominatie voor beste documentaire voor Visages Villages (2017) de oudste persoon ooit die genomineerd werd voor een Oscar. Voor die documentaire trekt ze met kunstenaar JR door Frankrijk om voorbijgangers te portretteren. Agnès Varda bleef creëren tot in het jaar van haar overlijden, ze was toen negentig, waarin ze nog Varda par Agnès regisseerde, een documentairereeks over zichzelf.
Manoel de Oliveira
Met een filmcarrière tot zijn 106e werd Manoel de Oliveira de oudste filmmaker ooit. De Portugese filmregisseur begon films te maken in 1927, toen geluid nog een innovatie was in de cinema, en ging door tot in 2015, het jaar waarin hij stierf. Zijn trage en intellectuele films trokken vooral filmliefhebbers aan, maar met zijn bekendste films, Vale Abraão (Abraham’s Valley, 1993) en Porto da minha infância (Porto of My Childhood, 2001) wist hij ook het grote publiek te overtuigen. Het oeuvre van de Oliveira telt meer dan dertig langspeelfilms, naast documentaires en kortfilms, en zelfs na zijn honderdste verjaardag slaagde de filmmaker erin jaarlijks nieuw werk af te leveren. Zo wist hij in 2008 nog een ere-Palmé d’Or op het filmfestival van Cannes in de wacht te slepen.
Louise Bourgeois
De Frans-Amerikaanse kunstenares Louise Bourgeois stond bekend om haar beeldhouwwerken, grafische kunst en installaties. Ze drukte haar stempel op de feministische kunst met het Femme maison-sculptuur, een fusie van architectuur en het vrouwelijk lichaam, maar het waren vooral de spinnen uit de Maman-sculpturenreeks die haar wereldberoemd maakten. Die ode aan Bourgeois’ eigen moeder bestaat uit een serie sculpturen in de vorm van vrouwelijke spinnen die een eierzak dragen. Bourgeois begon haar 64-jarige carrière in 1945 en bleef actief tot haar 98e, het jaar van haar dood. Aan het einde van haar leven gebruikte ze haar kunst om op te roepen tot gelijkheid voor de lgbtqia+-gemeenschap.
Toni Morrison
Toni Morrison debuteerde pas op haar 40e met de roman The Bluest Eye (1970). De Amerikaanse schrijfster – intussen bijna zes jaar overleden – heeft een hele reeks Amerikaanse klassiekers op haar naam staan, waaronder Song of Solomon (1977), Beloved (1987) en Jazz (1992). In Morrisons poëtische romans staan Afro-Amerikaanse personages en hun geschiedenis centraal. Zo wordt in haar bestseller Beloved een getraumatiseerde moeder achtervolgd door de geest van haar dochter, die ze doodde uit angst om terug te keren naar de slavernij. En Morrisons romans hebben hun plaats in de Amerikaanse literaire canon verdiend. In 1993 won ze als eerste zwarte vrouw de Nobelprijs voor de Literatuur met haar oeuvre. Bijna twintig jaar later overhandigde toenmalig president Barack Obama haar de Presidential Medal of Freedom (2012), de grootste onderscheiding die een Amerikaanse burger kan krijgen. Morrison schreef haar laatste roman, God Help the Child (2015) op 84-jarige leeftijd, maar hield zich nog tot aan haar dood bezig met essays.
Marshall Allen
De tweede maker in dit lijstje die ook na zijn honderdste verjaardag niet te stoppen is, is de Amerikaanse freejazzmuzikant Marshall Allen. Tot op de dag van vandaag kruipt de muzikant het podium op met zijn altsaxofoon, fluit, hobo, piccolo, klarinet of EVI (Electric Valve Instrument). Allen is vooral bekend van de Afrofuturistische bigband The Sun Ra Arkestra, in de jaren vijftig opgericht door pianist Sun Ra. Na Ra’s overlijden werd Allen in 1995 het gezicht van de band. Vorig jaar besloot hij dat het nog niet te laat was om ook een soloproject uit te bouwen. Op zijn honderdste bracht Marshall Allen New Dawn uit, het eerste album onder zijn eigen naam.
Tony Bennett
De in 2023 overleden Tony Bennett maakte furore als Amerikaanse jazz- en popzanger. Met een carrière van zeventig jaar en twintig Grammy’s op zijn naam heeft Bennett zijn plaats verdiend in deze lijst van iconen op leeftijd. Hij begon als zanger in 1949, in het legendarische tijdperk van iconen als Frank Sinatra en Dean Martin. Bennett wordt vaak beschreven als de laatste crooner, als een typische, goedgeklede zanger van intieme liedjes met zachte, zalvende stem. Na de dood van zijn moeder in de jaren zeventig ontwikkelt Tony Bennett een drugsverslaving die hem bijna het leven kost, maar in de jaren negentig haalt hij met een comeback weer de hitlijsten. Vanaf 2011 trekt hij de studio in met artiesten als Amy Winehouse, Norah Jones, Lady Gaga en Michael Bublé. In 2021, twee jaar voor zijn dood, wist hij Gaga nog te strikken voor twee shows in Radio City Music Hall in New York.
David Attenborough
De vertrouwde, oer-Britse stem van Sir David Attenborough mocht op 8 mei 2025 maar liefst 99 kaarsjes uitblazen. Dat was volgens de documentairemaker ook meteen de perfecte gelegenheid om zijn nieuwe klimaatfilm over de oceanen voor te stellen. Ocean is volgens Attenborough de kers op de verjaardagstaart, want ‘een van de belangrijkste films uit mijn carrière’, omdat die het belang van oceaanbehoud aankaart. Attenborough begon al met natuurdocumentaires in 1954 en werd in 1969 programmadirecteur van de BBC. In 1985 werd hij al geridderd tot ‘Sir’ door koningin Elizabeth II, en in 2022 opnieuw door toenmalig Prince Charles voor zijn verdiensten in natuurbehoud en televisie.
Ocean
Vanaf 08.06 te zien op Disney+