Waarom we Beertje Paddington nodig hebben

Paddington in Peru is uw tegengif tegen een winterdip. Met dank aan een tapdansende Olivia Colman.

Hugh Grant noemt het zijn beste werk. Nicolas Cage moest erom huilen in zijn biopic. En in 2021 verving het Citizen Kane als best beoordeelde film op Rotten Tomatoes. Paddington 2 was niet alleen het liefste, geestigste en meest troostende brokje cinema van de laatste jaren, het was ook een van de beste.

Geen wonder dat regisseur Paul King, die eerder ook al Paddington 1 tot een goed einde bracht, niet zag hoe hij zo’n monumentale verwezenlijking kon overtreffen. Dus hij begon er niet aan. In plaats daarvan maakte hij het verrassend geslaagde Wonka en liet hij Paddington 3 over aan de vrij onbekende regisseur Dougal Wilson en scenaristenteam Mark Burton, Jon Foster en James Lamont. King krijgt enkel credits voor het verhaal. Alsof het daarmee al verknoeid was, trok Sally Hawkins – die mevrouw Brown vertolkte, ofwel de verpersoonlijking van een boterham met marmelade – zich terug.

Het was de voorbode van een ongemakkelijke vaststelling: Paddington in Peru is niet de evenknie van Paddington 2 waar we al acht jaar op wachten. De film trekt voor het eerst naar Paddingtons thuisland, maar struikelt over een ingewikkeld plot over nonnen, inca’s en goud en vergeet daarbij te vaak de mierzoete mopjes die Paddington zo magisch maken. En toch herinnert de film ons er meteen aan hoeveel van ons welbevinden afhangt van een beer met een rood hoedje en een grote honger.

Paddington is namelijk meer dan een beleefde beer. Hij zoekt blindelings naar het goede in alle mensen, ook bij wie dat op het eerste gezicht niet verdient. Hij is onhandig en vindt niet altijd de juiste woorden, maar weet dat hij alles kan rechtzetten met excuses en een bokaal marmelade. Hij geniet van het alledaagse met een ongegeneerde gulzigheid. Hij morst met scheurkalenderwaarheden als ‘if we’re kind and polite, the world will be right’, maar komt er altijd mee weg. En het meest gemene waarop u hem kunt betrappen is zijn harde blik, die hij uitsluitend bovenhaalt als iemand zijn goede manieren vergeet. Hij is met andere woorden het zeldzame wezen dat we allemaal ooit hopen te zijn, of op zijn minst hopen te ontmoeten.

Paddington in Peru herinnert ons ook aan een andere eigenschap van Paddington: hij is een immigrant uit Zuid-Amerika. Waar de eerste twee Paddington-films nog draaiden rond een beer die probeerde te integreren in de Britse maatschappij, vraagt de derde zich af wat het betekent om een thuis te hebben. U hoeft niet vaak een krant open te slaan om te begrijpen waarom dat een relevant thema is voor een jong(er) publiek.
En zelfs al is Paddington in Peru niet de nieuwe Citizen Kane, dan is Paddingtons wereld nog steeds het enige universum waarin Antonio Banderas een goudzieke kapitein kan spelen en Olivia Colman een tapdansende, zingende non. Als dat u niet geneest van uw winterdip, weten we het ook niet meer.