Waarom 2019 een goed jaar was voor de Franse film

Geen idee hoe het zit met de beaujolais, maar le nouveau cinéma français est résolument arrivé.

De jongste jaren heeft de Franse film het lastig buiten de eigen gouw, ook in Vlaanderen, dat cultureel almaar verder wegdrijft van Parijs. Bovendien vielen er ook nu weer geen Intouchables, The Artist of andere ch’tis te noteren die de kassa’s deden rinkelen, maar van artistieke bloedarmoede is nog steeds geen sprake bij onze zuiderburen.

Très au contraire. Zelden betoonde de Franse cinema – nog altijd goed voor 300 langspelers per jaar, waaronder zo’n 70 debuten – zich zo gretig, avontuurlijk en divers als in 2019. Claire Denis, matrone van de Europese auteurscinema, steeg naar ijle hoogtes met haar heerlijk bevreemdende scifitrip High Life, relneef Gaspar Noé trakteerde op een hels feestje met Climax en François Ozon en ja, ook de fel omstreden Roman Polanski illustreerden hun metier met respectievelijk Grace à Dieu en J’accuse.

Maar het waren meer dan ooit de bleutjes die het voortouw namen en bewezen dat de oudste nationale cinema ter wereld een bonte roedel jonge, hongerige wolven en wolvinnen klaar heeft staan.

Céline Sciamma bevestigde al het goede dat het voorbije decennium over haar beweerd is met het magnifieke Portrait de la jeune fille en feu, een lesbische romance in korset die je hart langzaam in reepjes scheurt.

De Frans-Senegalese debutante Mati Diop mengde tienerromantiek, fantasy en koloniale commentaar in Atlantique, een genrehybride die lang in je hoofd blijft spoken. En Ladj Ly, nog een debutant, dropte je met zijn explosieve flikkenthriller Les misérables midden in de immer licht ontvlambare banlieues van Parijs, waar de Fransman met Malinese roots al zijn hele leven woont en werkt.

Daarnaast tekende nieuwkomer Jérémy Clapin voor de origineelste en allicht beste animatiefilm van het jaar met J’ai perdu mon corps, een aandoenlijk coming-of-ageverhaal gedoopt in een scheut magisch realisme, terwijl Alice Winocour een frisse, feministische blik wierp op ruimtereizen met Proxima. Het zijn stuk voor stuk topfilms die je in elk deftig eindejaarslijstje kunt droppen en die bewijzen dat kwaliteitsvolle cinema gender, ras, afkomst, seksuele voorkeur noch leeftijd heeft.