Voegt superheldenserie ‘Hawkeye’ zich bij Kerstklassiekers als ‘Home Alone’ en ‘Die Hard’?

Actie en humor, dat had u sowieso wel verwacht van Hawkeye. Maar de Marvelserie met de gelijknamige boogschutter werpt zich ook op als een potentiële kerstklassieker. Aan de kant, John McClane!

In 2012 verloor de kleine Kate Bishop (Hailee Steinfeld) haar vader toen de Avengers boven de daken van New York City de strijd aangingen met een roedel buitenaardse monsters. In de eindejaarsperiode van 2021 neemt ze het samen met haar favoriete Avenger Hawkeye (Jeremy Renner) op tegen een uiteenlopend stel menselijke schurken. In dezelfde stad (zij het op straatniveau) en met dezelfde wapens, want ook Kate heeft zich tot een meesterlijke boogschutter ontpopt. Neemt ze op het einde van deze zes afleveringen tellende miniserie de alias van haar idool over?

Hawkeye is grappig en stoer, maar ook kwetsbaar. In het begin van de reeks zit Clint Barton, zoals zijn geboortenaam luidt, met zijn kinderen op Broadway naar een tenenkrullende musical over de Avengers te kijken. Als hij het niet meer aankan, draait hij de volumeknop van zijn hoorapparaat op nul. Het is de perfecte prelude op een wervelende mix van actie, comedy en familiereeks. Er doet zelfs een schattige hond in mee, maar vooral: door het verhaal in de week voor Kerstmis te situeren heeft Marvel een reeks gecreëerd die je elke eindejaarsperiode kunt herbekijken als je met de kerstklassiekers Home Alone en Die Hard – die vanzelfsprekend ook op Disney+ staan – klaar bent. Regisseur Rhys Thomas, een Welshman die naam maakte als regisseur van de legendarische sketchshow Saturday Night Live, wordt een beetje ongemakkelijk als die namen vallen.

Rhys Thomas: Ik voel me onwaardig, want ik ben een grote fan – vooral naar Die Hard kijk ik vaker dan goed voor me is. Sowieso hangt rond alles wat met Kerstmis te maken heeft een extra laag warmte en plezier waar ik veel van hou.

De allereerste scène van Hawkeye grijpt terug naar een spectaculair moment uit The Avengers (2012), waarin Hawkeye zijn boog hanteert terwijl hij van een wolkenkrabber springt. Heb je daar footage uit de film voor gerecycleerd?

Thomas: We hebben die scène van nul opgebouwd, maar we hadden het geluk dat we de dailies(de ruwe beelden, nvdr.) van de originele film konden raadplegen. Zo vonden we een gezichtspunt dat ze toen niet gebruikt hebben en dat wij nu konden inlassen. Heel opwindend om op die manier met dat materiaal aan de slag te gaan.

Die Avengers-musical in je reeks op poten zetten zal je ook wel een kick hebben gegeven.

Thomas: Enorm. Het ene moment flapte ik er op een meeting dat onschuldige ideetje uit, het volgende waren we écht die hele show in scène aan het zetten.

Dus dat idee kwam niet van de scenaristen, maar van jou?

Thomas: In de synopsis van het script werd een musical vermeld waarvan de posters in het straatbeeld van New York te zien waren. Toen we een reden moesten verzinnen waarom Clint Barton aan het begin van het verhaal in de stad is, dacht ik daaraan. Ik vroeg me af wat de laatste plaats was waar hij zich zou willen bevinden: in een Broadwaytheater waar hij moet toekijken hoe een musicalversie van hemzelf dansend op het podium staat.

Ik zag hem daar eerst zelfs niet staan. Dat ware ook grappig geweest: Hawkeye is er zich altijd pijnlijk bewust van geweest dat hij maar een van de ‘kleine’ Avengers was.

Thomas: We hebben dat ook ernstig overwogen, maar uiteindelijk hebben we hem naar de achtergrond verwezen. En op de posters staat hij kleiner afgebeeld dan de anderen. (lacht)

Je bent geen Amerikaan, dus ik neem aan dat de hele Marvel-mythologie je niet in het bloed zit. Hebben ze je naar ‘Marvel College’ gestuurd?

Thomas: Ja hoor. Het ligt in New Jersey. (lacht) Nee, serieus: de films zijn zo’n fenomeen dat ik er wel mee vertrouwd was, maar de strips, de comic books, waren een ander paar mouwen. Gelukkig had iemand me vooraf op een recente reeks gewezen die schrijver Matt Fraction tussen 2012 en 2015 rond de figuur van Hawkeye heeft gemaakt.

Zelfs Lucky the Pizza Dog, de hond uit de serie, is een personage uit de comics.

Thomas: En wat voor één! Ook hij is door Fraction geïntroduceerd – er is zelfs een nummer van de comic dat volledig vanuit zijn standpunt wordt verteld. Die hele stripreeks (Hawkeye, Vol. 4 , mocht u het willen lezen, gebundeld heruitgegeven, nvdr.) is niet alleen een moderne karakterstudie, er is ook veel humor mee gemoeid die we voor de toon van de Disney+-reeks hebben proberen te benaderen. En een absurdisme dat perfect bij het personage past: Barton is een gewone gast met een buitengewoon talent die het lastig heeft met het label van ‘superheld’.

Is het als regisseur ook niet frustrerend dat hij geen echte superkrachten heeft? Je kunt hem niet laten vliegen of een gebouw laten optillen.

Thomas: (lacht) Eigenlijk was dat een grote hulp, want het geeft je een paar spelregels en grenzen. En het maakt dat de kijker zich beter met hem kan identificeren. Praktisch gezien zorgde hij wel voor kopzorgen, want zo’n boog is niet het meest praktische wapen om mee te zeulen, vooral niet met het oog op de continuïteit van de scènes.

Zeg eens eerlijk: als je eender welke held had kunnen kiezen voor je serie, was het dan Hawkeye geworden?

Thomas: O, maar ik héb Hawkeye gekozen. Marvel had me een paar jaar geleden uitgenodigd voor een algemeen gesprek. Op een bepaald moment deden ze hun plannen voor de tv-reeksen uit de doeken en vroegen ze me in welk personage ik eventueel geïnteresseerd was. Ik vind Hawkeye interessant omdat hij zo menselijk is. Dit was mijn kans om eens iets anders met hem te doen.

Hij is ook een van de intelligentere Avengers, niet?

Thomas: Daar kan ik niet op antwoorden. Ik mag geen kritiek leveren op de andere superhelden. (lacht)

Marvel gaat de laatste jaren steeds vaker in zee met niet-Amerikaanse regisseurs, en doet vaak een beroep op mensen uit de onafhankelijke film of, zoals in jouw geval, uit de wereld van de comedy. Waarom doen ze dat, denk je?

Thomas: Ik weet het niet precies. Misschien houden ze van verschillende accenten op de set? (lacht) Er is een grote openheid om andere perspectieven en smaken te introduceren, waarmee ze het superheldengenre kunnen blijven uitdagen. Ik apprecieer dat heel erg.

Kate Bishop zegt op een gegeven moment: ‘Mensen willen dat coole cynisme niet meer, ze willen oprechtheid.’ Is dat wat Marvel ons geeft?

Thomas: Het klinkt misschien sentimenteel, maar voor mij zit daar wel wat in. Ik hou van oprechtheid en eerlijkheid en Marvel is niet bang om dat toe te laten. Om te zoeken naar wat de mensen aanspreekt en zich niet achter cynisme te verbergen.

Hoe verloopt iemands entree in die grote Marvel-fabriek? Wanneer kreeg je eindbaas Kevin Feige voor het eerst te zien?

Thomas: Op het moment dat ik mijn pitch moest presenteren. Ik was doodsbang, maar Feige is gelukkig niet zo’n intimiderende persoonlijkheid. Al is hij wel heel aanwezig. Het is ongelofelijk hoe hij als meesterbrein achter dit hele universum elke afzonderlijke productie toch zijn volle aandacht weet te geven. Tegelijk is hij heel geduldig en rustig. Hij lijkt zich nooit ergens zorgen over te maken.

Als hij zo aanwezig is, hoeveel vrijheid blijft er nog over voor jou als regisseur?

Thomas: Ik had toch het gevoel dat er naar me geluisterd werd. Omdat ze die verschillende invalshoeken willen word je voor het concept en het design van die afzonderlijke reeksen echt losgelaten. Er zijn natuurlijk de meetings met Kevin waarin alles overlopen wordt, maar ook dat is meer een dialoog. Het was, als ik erover nadenk, best verrassend. En beangstigend, omdat het soms lijkt alsof je zelf aan het stuur van die gigantische machine zit. Zoals in het geval van die musical: ik was trots dat mijn kleine ideetje zo’n groot – en duur – spektakel werd, maar tegelijk hield ik mijn hart vast.

Dus je hebt niet het gevoel dat je een klein radertje in het geheel bent?

Thomas: Zo mag je het niet bekijken, vind ik. Natuurlijk is het een gigantische machine, maar daarbinnen moet je vooruitkijken en de dingen doen op de manier die je gewend bent. Je bent je ervan bewust dat je meebouwt aan een grote wereld en dat daarin aan bepaalde eisen voldaan moet worden. Er is een manier waarop Marvel de dingen wil zien gebeuren, en wat je doet, moet daarmee in lijn zijn, maar het is niet alsof je je individualiteit aan de deur moet afgeven.

Je bent zeven jaar regisseur geweest bij Saturday Night Live, een ander Amerikaans instituut. Wie waren de grote namen uit jouw tijd?

Thomas: Eigenlijk heb ik er in totaal vijftien jaar gewerkt. Ik ben begonnen als personal assistant, mijn eerste fulltimebaan. Dat was nog in volle Tina Fey-periode. Als regisseur heb ik onder anderen met Andy Samberg, Bill Hader, Kristen Wiig, Fred Armisen en Jason Sudeikis gewerkt.

Die wij hier vooral kennen van komische kaskrakers of reeksen als Brooklyn Nine-Nine, Barry en Ted Lasso. Weet jij hoe SNL erin slaagt al meer dan veertig jaar de ene na de andere generatie vooraanstaande komieken te blijven afleveren?

Thomas: Saturday Night Live is een instituut, maar het is nooit vastgeroest omdat de makers altijd zijn blijven zoeken naar nieuwe tendensen in comedy. De show wordt door bedenker en producer Lorne Michaels nog altijd in dezelfde geest als veertig jaar geleden geleid. Hij creëert een bepaalde chaos en waanzin die ervoor zorgt dat elke medewerker constant op de toppen van zijn tenen loopt. Dat houdt het fris, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand vandaag nog met een dergelijk programma zou kunnen beginnen. Alleen de seventies konden Saturday Night Live voortbrengen. (lacht)

Hawkeye

Duikt voor het eerst in 1964 in de Marvelstrips op.

In het Marvel Cinematic Universe maakt hij zijn entree in 2011, met een piepklein rolletje in Thor: hij is een S.H.I.E.L.D.-agent die zijn pijl op de Noorse god richt.

Wordt in 2012 een stichtend lid van de Avengers, al blijft hij altijd in de schaduw van Captain America, Iron Man en Thor staan.

De enige held met vrouw en kinderen, die hij verliest wanneer Thanos in Infinity War (2018) de wereldbevolking halveert.

Rekent daarna onder de alias Ronin op bloederige wijze met de New Yorkse onderwereld af.

Krijgt zijn familie terug nadat zijn hartsvriendin Black Widow en Iron Man in Endgame (2019) hun leven hebben gegeven.

Heeft bij het begin van zijn eigen reeks niet alleen een warme familie maar ook een hoorapparaat. De tijd lijkt rijp om zijn boog en artiestennaam door te geven.