Vijf weetjes die oorlogsfilm ‘1917’ nog net iets cooler maken

Met zijn oorlogsepos-in-één-take 1917 heeft Sam Mendes een award- en publiekslieveling afgeleverd. Nog niet overtuigd? Na het lezen van deze weetjes misschien wel.

1. Sam Mendes ziet zijn zoon graag gamen, en dat merk je

‘1917 Is a Movie That Feels Like a Videogame’, kopte technologiemagazine Wired. Het heeft een punt. Regisseur Sam Mendes liet zich inspireren door de videogames van zijn zoon. ‘Ik vind ze heel fascinerend, hypnotiserend bijna’, vertelde de regisseur aan Variety. ‘Ik wilde iets soortgelijks doen, maar dan met een echte emotionele inzet.’ Er zijn twee ‘spelers’ (de Britse soldaten Schofield en Blake) die continu worden gevolgd door de camera, er is een missie (een boodschap overbrengen aan een korporaal van een verder gelegen bataljon om zo 1600 levens te redden) en door alles in beeld te brengen als één extreem langgerekt shot, creëert Mendes de illusie dat je als kijker mee in de actie zit. Denk: Call of Duty meets Dunkirk.

2. De acteurs doen hun eigen stunts

Aangezien er niet kon worden geknipt in de shots, konden de acteurs ook niet snel-snel worden vervangen door een stuntman. Hoofdrolspelers George MacKay en Dean-Charles Chapman zagen zich dus genoodzaakt zowat alles wat hun personage overkomt ook echt te ondergaan. Meegesleept worden door een waterval? Jup. Begraven worden in een hoop puin? Gezellig! Tegen een muur kwakken na een explosie? Waarom ook niet?

3. Die lichtkogels zijn echt

In een van de spectaculairste scènes uit 1917 vliegen er lichtkogels door de nachtlucht. Echte lichtkogels. Na enkele pogingen om met allerhande belichtingstechnieken het gewenste schaduwspel te creëren besloot het team magnesiumkogels te gebruiken. Zelfgemaakte magnesiumkogels, welteverstaan, want alleen zo konden ze de juiste intensiteit en kleur verkrijgen. Ook de opname zelf was geen sinecure: cast en crew moesten in complete duisternis rennen, hun pad slechts af en toe verlicht door zo’n kogel. Volgens de special-effectsexpert werd de scène zo’n twintig keer overgedaan. ‘In de filmwereld zegt men weleens: “Doe iets wat nog nooit gedaan is.” Ik ben er vrij zeker van dat dit nog nooit gedaan is.’

4. Die 500 soldaten zijn echt (en deden allemaal auditie)

Wanneer voor één scène vijfhonderd soldaten nodig zijn, worden die doorgaans achteraf digitaal toegevoegd. Zeker wanneer die soldaten allemaal door elkaar moeten rennen. Niet zo bij Sam Mendes. Iedereen die u in de bewuste aanvalsscène ziet, is echt. Om het nog complexer te maken gebruikte Mendes ook echte explosieven. Alle vijfhonderd figuranten moesten dus exact weten waar naartoe te lopen om niet in een explosie te belanden. Daarom selecteerde Mendes alle figuranten hoogstpersoonlijk aan de hand van videotapes waarin ze wandelen. Naar het schijnt heeft dat wel even geduurd.

5. De decors zijn belachelijk nauwkeurig

Er gingen zes maanden van repetities aan 1917 vooraf. Om te vermijden dat iemand tijdens een shot van acht minuten plots zijn tekst zou vergeten, maar ook omdat het hele decor moest worden opgebouwd rekening houdend met de duur van elke actie. Concreet: wanneer korporaal Schofield (MacKay) door de loopgraven wandelt, moeten die exact lang genoeg zijn zodat hij op het einde van het shot belandt waar hij moet belanden. Hetzelfde geldt voor de boerderij, het no man’s land en de rivier. Want ja, ook het decor is helemaal echt. Zo bestaat het verlaten dorp uit honderdvijftig verwoeste gebouwen. En die brandende kerk? Dat is een installatie van tweeduizend flikkerende lampen.

Iets zegt ons dat Sam Mendes een uitslover is.