Vijf Belgische films die furore maakten in Cannes

Girl, het filmspeeldebuut van Lukas Dhont, werd donderdag geselecteerd voor het Filmfestival van Cannes. In de geschiedenis van het festival passeerden al heel wat fraaie films van Belgische makelij. Vijf eyecatchers op de Croisette.

1. Lieven Debrauwer – Leonie

Lieven Debrauwer zal voor eeuwig en drie dagen de man blijven van Pauline en Paulette, maar ook daarvoor brak Debrauwer potten met zijn werk, ook internationaal. Zo won hij met Leonie , zijn eerste professionele kortfilm, in 1997 meteen de juryprijs in Cannes. Leonie vertelt het verhaal van een ouder wordend koppel dat langzaam aan in een sleur vervalt en bijna niet met elkaar kan praten. Een en ander verbetert er niet op wanneer de vrouw, een rol voor Dora van der Groen, begint te dementeren. Debrauwer viel met Leonie ook in de prijzen op Film Fest Gent.

2. Jean-Pierre en Luc Dardenne – Rosetta

In het midden van de jaren 90 maakten de gebroeders Dardenne internationaal naam met La Promesse, maar echte internationale bekendheid verwierven ze in 1999, toen ze een Gouden Palm wonnen tijdens het filmfestival van Cannes voor hun filmdrama Rosetta.

De film gaat over een tienermeisje dat samen met haar alcoholverslaafde moeder in een caravan woont. Ze wil er alles aan doen om aan dat leven te ontsnappen. Ze vindt een baan die ze koste wat het kost wil houden, om zo haar eigen leven te kunnen leiden.

De Dardennes wonnen een tweede Gouden Palm voor hun film L’Enfant in 2005. Daarmee behoren ze tot een groep van slechts acht regisseurs, waaronder Michael Haneke (The White Ribbon, Amour) en Ken Loach (The Wind That Shakes the Barley, I, Daniel Blake).

De broers vielen nog verschillende keren in de prijzen met hun films, niet alleen in Cannes, maar ook daarbuiten. Zo wonnen ze in 2008 de Cannes-prijs voor Beste Scenario met Le Silence de Lorna. Met Le Gamin au Vélo sleepten ze de Grand Prix in de wacht. Drie jaar geleden wonnen de broers drie Magritte Awards voor hun film Deux Jours, Une Nuit met Marion Cotillard.

3. Jonas Geirnaert – Flatlife

Met Flatlife won Jonas Geirnaert op 22-jarige leeftijd de juryprijs in Cannes in 2004. De animatiefilm verbeeldt een appartementsblok, waarbij wordt ingezoomd op vier appartementen en de lotgevallen van hun bewoners. Met de dagdagelijkse dingen die ze doen, ambeteren de bewoners elkaar mateloos – wat tot lachwekkende situaties leidt.

De korte animatiefilm was Geirnaerts eindwerk binnen zijn opleiding animatiefilm aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent. De film was nog niet helemaal klaar op het moment van inzending – enkel de eerste van elf minuten was voorzien van muziek. Desalniettemin wist Geirnaert met zijn geestige animaties en aanstekelijke gevoel voor humor de jury te overhalen. Van zijn dankwoord maakte Geirnaert gebruik om de Amerikanen op te roepen niet op George W. Bush.

Vandaag is de film, hoe prestigieus ook de prijzen zijn die hij ermee won, bijna een voetnoot geworden in Geirnaerts carrière, naast Neveneffecten, kabouter Wesley, Willy’s en Marjetten en recent nog De dag, de reeks die hij met zijn vriendin Julie Mahieu schreef.

4. Wannes Destoop – Badpakje 46

Voor de voorlopig laatste Vlaamse film die de Juryprijs in Cannes kon winnen, kroop Janis Vercaempst in de huid van Chantal, een mollig meisje van 12 dat door haar omgeving veroordeeld wordt op basis van haar lichaamsbouw. Nergens voelt ze zich thuis, behalve in het zwembad. Haar grootste doel is dan ook om een zwembril te bemachtigen en de komende zwemwedstrijd te winnen. Gelukkig wordt ze gesteund door haar zwemcoach (Wim Opbrouck) en haar stiefvader (Johan Heldenbergh).

Badpakje46 was Destoops eindwerk, net zoals Flatlife dat voor Geirnaert was. De muziek bij de film werd gemaakt door de Gentse band Amatorski.

5. Joachim Lafosse – À Perdre la Raison

À Perdre la Raison dong mee naar de winst in 2014 binnen de categorie Un Certain Regard, waar nu ook Girl van Lukas Dhont in zal uitkomen. Lafosse won er geen prijs mee, maar de film kreeg wel een speciale eervolle vermelding voor de spraakmakende vertolking van hoofdpersonage Murielle door Émilie Dequenne. Vijftien jaar eerder won ze al eens een Palme D’Or voor Beste Actrice voor haar debuutrol in Rosetta van de gebroeders Dardenne.

Lafosse baseerde zijn film op het verhaal van de Nijvelse Geneviève Lhermitte, die in 2007 eigenhandig haar vijf kinderen vermoordde en nadien zelf de hulpdiensten belde. De gelijkenissen tussen het hoofdpersonage en Lhermitte zijn niet al te expliciet in beeld gebracht, uit respect voor de familie. Het is dus een bijna waargebeurd verhaal, geen biografie. Essentieel is dat Lafosse in zijn film tracht om de motivatie achter die gruweldaad te doorgronden.